Patrick (1978)

De vrij lange speelduur nekt de film een beetje. De film start behoorlijk solide met een fraaie spanningsopbouw en een aantal geslaagde scenes. Zo vond ik de "zwembad scene" best mooi in elkaar gezet. Helaas krijgen we daarna een behoorlijk lang middenstuk voor de kiezen met een hoop gezeik over het wel/niet bewustzijn van Patrick. Het einde is dan wel weer best aardig als je het mij vraagt en Patrick weet de kijker zeker nog een geslaagde laatste "thrill" te bezorgen. Door het best langdradige middenstuk kabbelt de film wel net wat te traag voort, maar verder wist deze film me nog best redelijk te boeien. Leuk voor de die hard horrorliefhebber die zich wat meer in de "roots" van het genre willen verdiepen. Ik ben wel benieuwd naar die remake, want dit lijkt wel een film die een upgrade naar de huidige thriller/horror maatstaven kan gebruiken.

In het middelpunt van de film staat (of eigenlijk ligt) de naamgever van de film. Ooit heeft hij in een vlaag van jaloezie zijn moeder en haar geliefde geëlektrocuteerd. Nu bevindt hij zich alweer drie jaar in een kliniek. Gelegen op een bed in een coma en aan de beademing. Al zijn zintuigen zijn uitgeschakeld. Hij is een lege huls. Toch schijnt hij niet geheel levenloos te zijn. Hij heeft een soort zesde zintuig ontwikkelt waarmee hij de mooie verpleegster Kathy in zijn ban wil brengen. Ik begrijp dat. Regisseur Richard Franklin en scriptschrijver Everett De Roche nemen de tijd om het verhaal te vertellen. Je zou de film zelfs als een slowburner kunnen betitelen. Bedachtzaam en rustig ontvouwt zich het verloop. Omdat de speelduur bijna twee uur is en de premisse vrij simpel, sluipen er af en toe wat onnodige lange scènes in die zich buiten de kliniek afspelen en de aandacht doen verslappen. Dat is soms even doorbijten, maar zodra de focus zich weer op de kliniek richt, neemt de gespannenheid weer toe. Debet daaraan is de comateuze Patrick, die met immer geopende ogen die in het niets staren, zelfs in zijn ultieme staat van passiviteit een angstaanjagende aanwezigheid is. Een niet aflatend decor aan geluiden heeft eveneens een aandeel in de gespannen atmosfeer. Piepende monitoren. Zoemende electriciteitsdraden. Het aanslaan van de toetsen van een schrijfmachine. Simpel, subtiel en effectief. Oftewel, hoe je met beperkte middelen heel succesvol een heerlijke onheilspellende sfeer kunt scheppen. En zo is "Patrick“ met een simpel en niet heel origineel verhaal en wat slepende scènes die de lange speelduur niet rechtvaardigen, toch een sfeervolle en spannende horror/thriller en een leuke verrassing, waarmee ik me goed heb vermaakt.