The Bourne Identity (2002)

De Bourne serie is en blijft een magistrale franchise beter nog dan de quasi komische Bond films of overgedreven opgedirkte MI serie. Verhalen zijn mooi gedoseerd zonder teveel opsmuk met redelijk natuurlijk geacteerde personages en toch een constant adrenaline gevoel. De mini achtervolging in dit eerste deel blijft een van de betere die ik gezien heb, mede door het Pauk Oakenfold geluid erachter. Absolute top in het spionage genre

Ik herinner me nog goed wat ik dacht toen ik voor het eerst aan deze film begon: "maar Matt Damon is toch veel te jong om deze rol te kunnen spelen?" Toen kwam ik bij de scène in het park –in een flits schakelt Bourne twee nietsvermoedende agenten uit– en op het moment dat ik Damons verbijsterde blik op zijn gezicht zag ("Hoe is het mogelijk dat ik dit kan?") was ik voor hem gewonnen, als het ware overgehaald en overtuigd door zijn vertolking.         Ik heb deze film sindsdien nog vele malen gezien, maar de opwinding van het merken hoe perfect een acteur voor zijn rol blijkt te zijn ben ik nooit vergeten. Nog altijd is dit één van de beste en meest indringende actiefilms die ik ooit heb gezien, met diverse rauwe en onsentimentele scènes die niet worden opgeleukt met snedige one-liners, met snelle maar niet hektische of onduidelijke montage, uitstekende bijrollen (inclusief ene Russell Levy als de extreem creepy Manheim) en een aantal echt geweldige actiescènes (de achtervolging in Parijs, het uitschakelen van de Professor, het gevecht in het trappenhuis). De superbe muziek van John Powell verdient een aparte vermelding: het motief van de nerveuze staccato violen ben ik sindsdien nog vele malen tegengekomen, en het opwindende gebruik van Paul Okenfolds Ready steady go en Moby's Extreme ways is zelden geëvenaard.         Wat mij betreft klopt alles aan deze film: dialogen, scènes, plot, actie, lokaties, muziek – en een leuke slotscène.

The Bourne Identity, tsja....laat ik eerst stellen dat er voor mij slechts één Bourne is, en één The Bourne Identity, en dat is Richard Chamberlain en zijn miniserie. Want wat is dat een prachtig jaren jaren '80 product qua sfeer en stijl. Bovendien maakte deze serie grote indruk op mij als kind. Dus ja...Damon en Liman staan vanaf het begin op achterstand, iets dat ze ook niet goed maken wat mij betreft. Bourne, het verhaal mag bekend zijn rond de man met geheugenverlies en de daarop volgende zoektocht naar het hoe en waarom. Een benadering die toch heel erg verschilt, als je het mij vraagt, vergeleken met Chamberlain in '88. Aardig is toch op zijn minst het duel in het veld met de andere 'hitman' Owen in dit geval, verder zijn de locaties oké. Dan is Franka Potenta voor mij een redelijk onbekende actrice maar opzich ook leuk, en ja...als je actie wil dan zit je gebakken met deze film. Voor mij voelt het echter zielloos aan. Het is een actieflick met thriller elementen die heel erg graag heel erg veel indruk wil maken maar voor mij niet verder komt dan een bij tijd en wijlen hysterisch geheel. Veel toeters en bellen, een al net zo overdreven soundtrack die bepaalde momenten echt storend is, en het totaal ontbreken van het 'mysterie' dat nu juist Chamberlain in '88 zoveel meer geeft. Matt Damon is daar ook enigszins debet aan aangezien ik nog nooit echt fan geweest ben van beste Matt met zijn jongensachtige uitstraling en toch vooral het feit dat hij zichzelf is en geen karakter acteert. The Bourne Identity is niet slecht te noemen, toch zich meten met de '88 miniserie kan hij geen moment. Maar het belangrijkste minpunt voor mij aan TBI is dat de film en het karakter me simpelweg niets zeggen in deze hoedanigheid.