Opinions

Het concept is leuk, maar het niveau van de filmpjes is behoorlijk wisselend. Met 26 segmenten heb je natuurlijk ook niet veel tijd om iets op te bouwen, en dat maakt het er niet veel makkelijker op. Toch een hoop bekende namen die hebben meegedaan, en ik moet zeggen, sommige van de leukere filmpjes zijn wel van de grotere namen (de Q van Adam Wingard, de U van Ben Wheatley, de X van Xavier Gens, en ook de B en de T waren wel leuk), maar er zit hier ook wel een hoop prut in (F, G, J, V, Z waren allemaal meuk, sommige andere letters kan ik me niet eens meer voor de geest halen) en een paar die er net mee door konden. Over de hele lijn zat ik nou niet echt geboeid of geamuseerd te kijken, in ieder geval.

Old school Hammer die zich afspeelt in de Himalaya, met een film lang bergen met sneeuw. Wel ééntje die het van de sfeer en psychologische spanning moet hebben en niet zozeer van de actie, de yeti schittert voornamelijk door afwezigheid op een paar korte momenten na. De buitenbeelden zien er wat vreemd uit - soms erg toffe scenes en beelden in de bergen, maar een hoop van de 'special effects' en klimscenes zijn dan weer overduidelijk nep en compleet niet overtuigend. De klimexpeditieleden zijn ook van wisselend niveau, met name die eigenwijze Ed is storend - ik kan me niet voorstellen dat zo'n flapdrol meegenomen wordt. Maar dat hoort er ook een beetje bij, het psychologische aspect is belangrijk hier. Ik heb me al met al goed vermaakt met deze film, met regelmatig fraaie beelden, spanning in de groep en avonturen in de wildernis.

Ook ik sta wel een beetje te kijken van alle positieve verhalen die ik hier zie staan, behalve van de bovenbuurman. De special effects zijn best aardig, en het acteerwerk is best okee hoor, maar verder zie ik hier toch vooral een veel te lange, behoorlijk langdradige typische Hollywood-scifi in. Natuurlijk geeft de onderwatersetting wel wat extra cachet, en is het ook weer eens wat anders om onder water aliens tegen te komen in plaats van op het land. Op geforceerde wijze worden de bad guys het verhaal ingebracht en zit er natuurlijk een gescheiden koppel aan boord die diep van binnen natuurlijk toch nog wel van elkaar houden, en elke keer wordt er in het script weer opzichtig gezocht naar een excuus om weer wat actie en spektakel te genereren. Dus volgt er om de tien minuten weer een (bijna-)ongeluk waarna alles (grotendeels) uiteindelijk net weer op z'n pootjes belandt, niet een, maar gewoon twee bijna-doodervaringen waarbij de hoofdpersonen op miraculeuze wijze overleven, komen er allerlie onderwaterachtervolgingen, ruzies en gevechten, noodexpedities naar buiten die net weer goed gaan. En af en toe komen de aliens weer even buurten zodat er wat special effects getoond kunnen worden. Ik ben blij dat ik niet voor de Director's Cut ben gegaan, dan had ik nog een half uur naar dit Hollywood-spektakel-geneuzel moeten kijken. Ik wou eerst nog voor de twee sterren gaan vanwege de toch wel fraaie effecten en de af en toe aanwezige spanning, maar met een lengte van 140 minuten haalt James Cameron er weer een half puntje af. 1.5*

Maffe film van Alex de la Iglesia. Het verhaal is geweldig op papier, maar de uitwerking is niet altijd even overtuigend. Je hoeft je in ieder geval niet te vervelen, er gebeurt ontzettend veel in die anderhalf uur en er gaan ook behoorlijk wat mensen op bloederige wijze dood. Misschien gebeurt er ook wel eens wat teveel, het is soms best wel warrig en springt van de hak op de tak. Maar het grootste minpunt vond ik dat het op momenten wel erg cartoonesk en flauw werd. Onevenwichtig maar wel aardig debuut, die De la Iglesia met z'n latere films ruim zo overtreffen.

Een film die in eigenlijk niets lijkt op de meeste andere films die ik voor deze challenge heb gezien. En ook een film die behoorlijk indruk heeft gemaakt. Addio Zio Tom is een Italiaanse mondo-film, waarin in een fake documentary een blik geworpen wordt op de slavernij in het Amerikaanse zuiden in de 19e eeuw. De film toont op expliciete wijze de ellende die de slaven meemaakten, en de mensonterende praktijken die plaatsvonden. En dit wordt zeer uitgebreid gedaan, we zien Afrikaanse slaven als beesten behandeld worden, verkrachtingen, moorden, er wordt gejaagd op ontsnapte slaven alsof het fazanten zijn, mishandelingen, medische experimenten, enzovoorts. En ja, dat levert best wel nare, schokkende beelden op. Daarbovenop worden er ook vele 'interviews' gehouden met de blanken uit die tijd, waarin zij over hun slaven praten alsof het vee is, wezens die nog ergens tussen mens en beest zweven.

De heren Jacopetti en Prosperi kunnen ook duidelijk wel wat: dit is een film die er behoorlijk fraai uitziet, en ook de muziek is goed verzorgd. De film springt nog wel eens van de hak op de tak, zowel qua onderwerpen als sfeer, van harde en bloederige documentaire tot sexploitatie tot serieuze geschiedenisfilm tot zwarte wraakfantasie, en ook van locatie tot tijdsvak. Ook de lengte van de film is wat aan de hoge kant. Maar desondanks heeft Addio Zio Tom wel behoorlijk indruk gemaakt, wat de precieze insteek van de makers ook geweest moge zijn..

Het idee is best aardig, al is het natuurlijk niet het eerste verhaal waarin (zoals de titel al verklapt) een aantal mensen in een soort van limbo zitten, en waar ze uit moeten zoeken waaraan ze dit verdiend hebben. Het is duidelijk low budget, maar alsnog zijn sommige aspecten best positief - het ziet er wel sfeervol en fraai gefilmd uit, met name de buitenscenes, en ook de cast doet het best oke. Maar toch is deze film op momenten behoorlijk saai. Er zijn vele lange praatscenes over het verleden van de vier dames en heer, en dat is niet bepaald interessant. Zeker in het midden laat de film wel wat liggen. Maar toch heeft het wel z'n charme, en ben ik op een bepaalde manier toch wel te spreken over dit eigenzinnige Britse werkje. Laat ik het naar boven afronden.

Sono op Netflix, dat was toch het proberen waard. Zoals altijd weet Sono wel hoe een film op te bouwen, en om er ondanks de (wederom) overdreven lengte best wel wat leuke elementen in te stoppen. Maar toch had ik bij deze film nogal vaak het idee dat Sono dit eerder heeft gedaan, én beter. Zo zien we net als in Cold Fish dat we toewerken naar een steeds bloederigere ontknoping met een seriemoordenaar die los gaat (genaamd Murata, en met ook een prominente Mitsuko), maar in tegenstelling tot die film geloofde ik het hier allemaal niet zo. Joe Murata is best wel een grappig karakter, maar het overtuigde me nooit dat hij al die lui mee kon krijgen in zijn sadistische spelletjes, oplichterijen en moordpraktijken. Het zal niet m'n laatste Sono worden, maar dit is toch een beetje een tegenvaller in z'n oeuvre.

Sean is het zat. Of er echt een hele concrete reden voor is, wordt niet echt duidelijk, maar hij is in ieder geval niet senang in de samenleving - en in The Alchemist Cookbook zien we hou hij zich (met zijn kat Caspar) afgezonderd heeft in een hutje in het bos, alwaar Sean al vereenzamend zich bezig houdt met alchemistisch en occult geexperimenteer. De enige andere persoon in de film is zijn vriend Cortez, die af en toe wat boodschappen brengt en tegelijkertijd ook probeert Sean weer een beetje op het normale pad te krijgen. Ik zal verder plottechnisch mijn mond gaan houden, maar het moge duidelijk zijn dat het op proberen te roepen van een demon zelden een goed idee is.

The Alchemist Cookbook is extreem low budget, met welgeteld twee acteurs, een kat en een possum, een verhaal waarin we vooral de escalerende manie van Sean zien en de overtuigende bezetenheid van eerst Cortez en daarna ook Sean, in plaats van expliciet grafische beelden, en een setting in een boshut cq alchemistisch lab en de lokale bosomgeving. Maar dit werkt prima, al zal ik vast de waarschuwing geven dat het erg traag is en dat lang niet voor iedereen dit een geschikte keuze zou zijn. Als je The VVitch al aan de trage kant vond, zou ik me hier al helemaal niet aan wagen. Toegegeven, ook voor mij was dit best een lange zit, zeker in de eerste helft waarin we vooral Sean zien kamperen, punk en hiphop luisteren terwijl hij in z'n scheikundelab bezig is, en wat in het bos en op het meer aan het kuieren is. Maar alsnog een interessant filmpje, en dikke complimenten voor acteurs Ty Hickson en Amari Cheatom, en regisseur Joel Potrykus en zijn crew voor wat ze hier hebben neergezet. Ik rond 'm naar boven af: 4.0*.

Ik was van te voren een beetje bang een soort anti-drugs-propagandafilmpje in de geest van Reefer Madness te zien. En ja, het wordt wel als een antidrugsfilm gebracht en is zo ook vast door de censuur heengekomen, maar dit is in alle opzichten gewoon een softpornofilm die een klein beetje pretendeert om anti-drugs-propaganda te zijn. Alice in Acidland is maar 55 minuten lang, en daar bestaat toch zeker zo'n 40 minuten van uit naakte en halfnaakte vrouwen en vozende stelletjes. Als ik de film moet geloven wordt leidt roken tot LSD-gebruik en lesbisch gedrag op de universiteiten, wordt iedereen er ongegeneerd geil van en barst men spontaan in publieke orgieën uit. Niet verbazend dat de film dus online te vinden is op pornosites, ben ik achtergekomen. Ook lekker old school om drugsgebruik, seks en lesbiënnes op één grote hoop te gooien als evident slecht en moreel verwerpelijk. Goed, voor morele lessen hoef je deze film dus niet te kijken, maar daar is het dan ook exploitation voor. En met 55 minuten is dit best wel de moeite van het bekijken waard.

Ik ben er een beetje stil en murw gebeukt van. De film (en het boek) is een tijdloze aanklacht tegen de verschrikkingen van oorlog: in dit geval gaat het om Duitsers vechtend in de Eerste Wereldoorlog, maar wie precies en in welke oorlog, dat is eigenlijk van secundair belang. Het begint nog zo hoopvol: er is oorlog uitgebroken, en heel naief, optimistisch en opgejut door de autoriteiten en elkaar staan Paul en zijn vrienden te springen om het avontuur in te gaan en heroisch te vechten voor het vaderland. Maar in de trainingskampen blijkt de oorlog al een stuk minder leuk, laat staan tot ze in de loopgraven terecht komen. Dan begint de ellende pas echt. We zien het allemaal voorbijkomen - honger, dood, verderf, vrienden die doodgaan of gek worden, verminkingen, het zelf moeten moorden, en de stukjes menselijkheid die de soldaten proberen te houden tussen alle ellende door.

Het is nauwelijks te merken dat de film 85 jaar oud is. Een klein beetje overacteren af en toe (bijvoorbeeld in de rivierscene), soit, maar het is een indrukwekkend verhaal en een indrukwekkend staaltje film. Prachtig opgenomen oorlogsscenes, loopgravenscenes waar je U tegen zegt (al gaat het niet om de actiescenes in een film als dit), een opbouw die overtuigt en die zowel de jeugdige onbezonnenheid, de terreur van het slagveld en ook de kleine kansjes tot ontspanning tussen de geweldsepisodes door, allemaal hun plaats geeft. En daarnaast is er natuurlijk de druk van het thuisfront, die niks weet van hoe vies de oorlog in werkelijkheid is en waardoor een nieuwe generatie jonge mannen doet alsof het een heroisch avontuur is, waarna ze de volgende lading kanonnenvoer worden. Het is een flinke brok ellende om aan te zien, maar voor mijn gemoedsrust voor vanavond is het goed dat All Quiet on the Western Front niet vervalt in compleet nihilisme, maar toch een plekje inruimt om de blijvende menselijkheid van de soldaten weer te geven, getraumatiseerd als ze mogen zijn. Een heel klein straaltje zon vanachter de inktzwarte wolken.

Matige creature feature over, rara, een reuzenalligator die vanuit het riool een stad terroriseert. In het begin heeft het nog wel wat, als de alligator nog rondspookt in het donkere riool en er tijdens de politiezoektocht nog wel wat claustrofobische scenes oplevert. Maar echt veel gebeurt er ook dan niet, en het moment waarop de alligator door de stoep heenbreekt was door de belachelijkheid van de scene toch ook wel een beetje sneu. Gelukkig duikt de alligator al snel het water weer in, waar pas tegen het einde nog wat leuke scenes opduiken (de zwembadscene bijvoorbeeld, al is er geen spatje gore te vinden). Voor een film als dit is het qua acteerwerk en filmwerk prima uit te houden, en dat maakt de film ook makkelijk kijkbaar (doch weinig verrassend), helaas is het bij voor het genre belangrijke elementen als spanning of gore niet zo bijzonder.

Indrukwekkende documentaire. Niet alleen door de echt fantastische beelden waar je zowel spontaan hoogtevrees als groot respect voor de fitheid en concentratie van de klimmers krijgt. En ik zeg dan wel klimmers omdat je wel meerdere mensen aan het werk ziet, maar de focus is op Marc-André Leclerc, een jonge Canadees die onder de radar bizarre soloklims neerzet. Deze docu is een goede partner met Free Solo, en ook Alec Honnold komt hier een aantal malen terug als pratend hoofd. En de twee hebben ook qua karakter nog wel wat van elkaar weg, met een obsessieve focus en ook een soort van, tja, gung ho gebrek aan angst bij hun beklimmingen. Fantastische beelden en ook de duidingen van vrienden, familie en hemzelf zijn vaak best interessant - net als de metadiscussie over (solo)klimmen, de gevaren en de vraag of een docu hierover geen levensgevaarlijk, onverantwoordelijk gedrag aanmoedigt. Dat het een levensgevaarlijke hobby is, is in ieder geval zeker - maar absoluut genoten van de beelden, de figuren hierin heb ik ook, en ontroerd was ik tegen het einde toch zeker ook.

Best aardige verfilming van een klassieker uit de Nederlandse literatuur. De film begint wat stroef, al kan het ook aan mij liggen - de film kwam in eerste instantie wat verouderd over, ook mede vanwege de polygoon-journaal-achtige manier van spreken die nu vrij onnatuurlijk overkomt. In het begin lijkt het nog een aardig maar wat standaard oorlogsverhaal, waar Hennie Ducker via een toevallige ontmoeting met verzetsman Dorbeck een aantal verzetsacties en -liquidaties inrolt. Ook dan is er al wel wat spanning, maar gedurende de film wordt het steeds ambiguër, zeker als hij in bevrijd Nederland aankomt waar hij aangezien wordt voor een landverrader die tientallen verzetsmensen de dood heeft ingeleidt, en waar het bestaan van Dorbeck überhaupt niet wordt geloofd. Die oorlogssfeer en het gebrek aan duidelijk goed en slecht wordt hier erg fijn gedaan. Niet alles is even geslaagd in Als Twee Druppels Water - het acteerwerk is wat wisselend, de film springt soms wat van de hak op de tak, sommige scenes zoals Ducker in zusterkostuum die door iedereen als vrouw wordt geaccepteerd zijn nogal ongeloofwaardig, en ik vind de eindscene een beetje jammer waar de hele ambiguïteit over het wel of niet bestaan van Dorbeck uit de wereld geholpen wordt. Desalniettemin geen verkeerde film voor de zondagmiddag.

Het valt me na alle hallelujah-verhalen en het hoge gemiddelde toch een beetje tegen. Natuurlijk is het een solide gemaakte film, met prima acteerwerk en redelijk wat actie, maar bijzonder was het nergens. American Gangster neemt alle standaardingredienten van de gangsterfilm, warmt ze een beetje op, en doet er daarna weinig verrassends of vernieuwends mee. Een gewelddadige opkomst met natuurlijk een paar staaltjes bruut machtsvertoon om hun positie te consolideren, een paar hulpjes/familie waar het geld en het prestige ze naar het hoofd stijgen, een eigen drugsconnectie, het gentleman-gedrag naar zijn zeer naaste familie, een onorthodoxe Dirty Harry achtige politieagent die door zijn superieuren niet geloofd wordt maar wiens vasthoudendheid toch vruchten afwerpt ik heb het allemaal al zo vaak langs zien komen. Natuurlijk, het is goed neergezet met ook wat sterke actiescenes, maar ik vond het uiteindelijk maar matig interessant. Een voldoende kan er nog wel af, maar daar houdt het ook wel mee op wat mij betreft.

Pff, wat een verschrikking dit. Gister met Cimarron al een Oscarwinnaar uit de oude doos gekeken die niet zo heel hoog scoort, maar dat was nog honderd keer vermakelijker dan deze draak. Het is een flinterdun verhaaltje over een aantal Amerikanen in Parijs (duh), met een weinig interessante romance misschien nog als grootste plotpunt. De karakters zijn verder vrij vlak en oninteressant, en met een nietszeggend en zoetsappig plot gecombineerd levert dat weinig boeiends op. Ik had nog gehoopt op wat leuke historische beelden van Parijs, maar helaas, ook dat is niet aan de hand, alles is overduidelijk op een set geschoten. En die liedjes maken het er ook niet beter op, laat staan het tapdansen. Dan was Singin' in the Rain toch een stuk leuker. Het scheelt natuurlijk dat dit een type film is die me absoluut niet ligt (een musical én een soort van romcom, dat is dus dubbel pech), maar ook binnen allebei die genres heb ik veel leukere films gezien dan dit flauwe niemendalletje.

Op zich wel een aparte film, waar de jonge (gesjeesde) medische studente Mary haar geld verdient door in fetish-achtige strakke pakjes body modification operaties uitvoert. Daarnaast nog een dertien-in-een-dozijn plotje over wraak, moord en zo wat me niet echt kon interesseren. En eigenlijk gold dat in iets mindere mate ook voor de rest van de film. Ja, American Mary krijgt wel wat bonuspunten voor een originele setting in een wereld die je niet al te vaak terugziet op film, maar deze setting blijkt ook weer niet bijster interessant. We zien een freak show met wat maffe en irritante typetjes (die Betty Boop nijvoorbeeld) en Katherine Isabelle is (net als in Ginger Snaps) nog steeds een fraaie verschijning, maar qua verhaal is het niet veel soeps en het is ook meer thriller dan horror. Op zich niet erg, maar dan was een fatsoenlijk plot of spanning wel welkom geweest.

Ik heb nogal wisselende ervaringen met Philip Roth; Portnoy's Complaint is een zeldzaam irritant gedrocht, maar bijvoorbeeld American Pastoral beviel wel goed. Ik keek te zijner tijd ook wel uit naar deze verfilming, maar door een gebrek aan tijd en de niet bepaald goede recensies is het er toen niet van uitgekomen. Nu is het er dan toch van gekomen. De film heeft toch te veel zwakke punten en een simplisme waardoor het in vergelijking met het boek toch echt een slag minder is, maar alsnog, als op zich staande film is het ook bij lange na niet zo beroerd als de over het algemeen vernietigende recensies doen geloven.

De film mist de subtiliteit en de gelaagdheid die de karakters in het boek wel hebben. Wat ook niet gemakkelijk is, zeker niet gezien American Pastoral toch bijzonder veel in de interne gedachtenwereld van verteller Nathan Zuckerman zit. Swede komt hier over als een domme, simpele ziel en zijn vrouw Dawn is helemaal platgeslagen tot een simpele bimbo. Gelukkig komen Merry, Sheila en vader Levov wat beter uit de verf. Hoe dan ook, in de film volgen we vooral de centrale verhaallijn die hier als een vrij direct dochter-ouders-conflict wordt gepresenteerd: het leven van de joodse Golden Boy van vroeger, Swede Levov, dat niet de beloofde American Dream wordt maar uit elkaar barst als zijn dochter zich inlaat met een Weather Underground-achtige linkse terreurgroep, waarna zij bomaanslagen pleegt, jarenlang verdwijnt, en na terugkomst een hoopje ellende blijkt met een soort van extreem-boeddhistische doch vredelievende moraal. En waar Swede eigenlijk nog veel meer aan onderdoor gaat dan Merry zelf. Dakota Fanning doet het goed als de getroubleerde Merry, McEwan doet wel z'n best maar geeft niet echt diepte aan de vader, en zoals ik al eerder zei is moeder Dawn helemaal een karikatuurtje geworden.

Het is misschien niet het meesterwerk dat het boek verdient, maar het keek niet vervelend weg. AP is ook fraai gefilmd, en als tijdsbeeld van een Amerika in oproer in de jaren '60 was het ook best interessant. Ik ga voor een krappe voldoende.

Het kon er nog wel een beetje mee door als simpele komedie, maar echt geslaagd is American Ultra ook weer niet te noemen. Het verhaal is natuurlijk vergezocht, en dat is op zich niet erg, maar het wordt ook een beetje vlak uitgewerkt. Natuurlijk komen er wel wat leuke actiescenes voorbij, en Eisenberg en Stewart doen het op zich prima, maar er is toch wel een chronisch gebrek aan geslaagde grappen en de film weet eigenlijk nergens te verrassen of onverwacht uit de hoek te komen. Topher Grace als bad guy is ook niet te harden. Ik heb me in het middenstuk nog wel redelijk vermaakt, maar na anderhalf uur was ik blij dat het erop zat.

Dit cultniemendalletje toch maar eens gaan kijken. Het bleek een soort jaren '90 versie van een Asylum-monsterfilm, en net zoals bij dat soort film was er toch vooral heel veel slecht. Deels met opzet, ik vermoed dat ze met opzet voor een B-film vibe zijn gegaan, maar ik trok het gedurende de film steeds minder goed. Om maar even een opsomming te geven: de slang ziet er matig uit met hele beroerde CGI, en lijkt ook gedurende de film steeds van grootte te veranderen, er gebeuren structureel onlogische dingen en dan met name in de actiescenes, het acteerwerk is om te huilen, de humor bestond volledig uit het contrast tussen een vervelende cliché-Brit en de ghettotje spelende Ice Cube, en het werd eigenlijk nergens spannend, grappig of leuk op een cult-achtige manier. En dat laatste had ik wel een beetje op gehoopt. Omdat er toch nog wel wat gebeurt heb ik me niet verschrikkelijk verveeld, maar vermaakt ook niet bepaald. Jammer, had gehoopt dat het met lage verwachtingen en met een insteek als B-film nog wel leuk zou worden. Helaas.

Hoogstaand is het misschien niet, maar ik heb me best vermaakt met deze Christie-verfilming. Lang geleden heb ik het boek wel gelezen, en hoewel ik niet meer alle details wist, stond het idee van de moordenaar en zijn trucje om zelf lijk te spelen me nog wel bij. Het is verder een vrij rechttoe rechtaan whodunit met een tiental typetjes die misschien een beetje karikaturaal, maar wel leuk zijn. Echt spannend wordt het niet, en het is ronduit jammer dat ze er zo'n vervelend flauw Hollywood-einde aan gebreid hebben. Toch prima mee vermaakt.

Ik ben over het algemeen wel te porren voor een whodunit, en ook een goeie BBC-productie kan ik wel waarderen. En inderdaad, dit was een schot in de roos voor mij, ik was van plan gisteravond voor een episode te gaan maar heb gelijk de hele miniserie afgekeken. Een sterke cast weet de verschillende typetjes (ja, dat blijven het wel een beetje) overtuigend neer te zetten, inclusief de stijve, klasse-georienteerde Britse samenleving van voor de oorlog waar Agatha Christie in grossiert.

Het begint wat langzaam, maar we krijgen op deze manier een goed beeld van de verschillende personages, en de spanning wordt vakkundig opgebouwd. Fijne setting ook. Het grootste nadeel kan de serie niet zoveel aan doen, ik heb lang geleden het boek gelezen en ook wel eens een eerdere verfilming gezien; de details kon ik me niet meer herinneren, maar ik had nog wel genoeg latente kennis aanwezig om gedurende de film de twist aan te zien komen. Alsnog ben ik zeker wel te porren voor meer van dit soort verfilmingen. Serialisaties?

Ik en Bollywood, we zullen nooit vrienden worden, ben ik bang. De toon, de lengte, de muziek, de humor, de sentimentaliteit; de flauwe romances, de typetjes; ongetwijfeld zullen er ook Bollywoodfilms zijn die mij wel kunnen bekoren, maar ik ben ze helaas nog niet tegengekomen (al waren 3 Idiots en Gangs of Wasseypur nog wel te doen). Deze Andhadhun ben ik maar eens gaan bekijken vanwege het feit dat ie in de IMDb Top 250 staat. Om eerlijk te zijn, voor Bollywoodbegrippen was dit best aardig, in ieder geval veel vermakelijker dan die verschrikkelijke Aamir Khan vehikels of die urenlange historiche epossen; maar alsnog was het niet heel bijzonder. Om positief te beginnen, ondanks dat het in het eerste half uur een paar keer raak is, wordt er niet zoveel in gezongen. Verder was de film deels een soort van thriller dat iets rauwer is dan de gebruikelijke suikerzoete sentimentaliteit die je opgediend krijgt. Het thrilleraspect was verder niet heel bijzonder, het was eigenlijk een vrij typische noir qua plot waar alleen de hard-boiled detective ontbrak, maar alsnog is het best weg te kijken als je niet al te kritsch bent. Daarnaast nog wat romantische ontwikkelingen die weinig toevoegen maar verplichte kost zijn. Met 140 minuten was het wat mij betreft voor een relatief niemendalletje qua verhaal ruim te lang, maar voor Bollywoodbegrippen is dit best kort en bondig. Top 250 materiaal is dat wat mij betreft verre van, maar het viel me mee.

Voor mij was dit Tarkovsky nummer drie, na Stalker en Solyaris. Die films en de reputatie van Tarkovsky in het achterhoofd hebbende, en na her en der wat over de film meegekregen was ik er vanmiddag goed voor gaan zitten. Fris en fruitig, met een flinke bak koffie en een lege agenda, ik was er klaar voor.

Allereerst, net als de eerdere Tarkovskys, het is wederom schitterend gefilmd. Mooie lange shots en veel prachtige beelden (met een hoop modder, viezigheid en massa's) van een fantastisch neergezet middeleeuws Rusland, en na de mooie proloog was ik al geboeid. Maar daarna kwam de klad er toch een beetje in - ik had zeker het eerste uur toch af best moeite om geboeid het verhaal te blijven volgen. Met de nadruk op geboeid, want het is niet zo dat het verhaal zelf nu bijzonder complex is (hoewel ik qua symboliek ongetwijfeld van alles gemist heb); het komt wat mij betreft voornamelijk door het verteltempo en door de opbouw. De pak 'm beet 8 hoofdstukken in het verhaal hadden weinig rode draad en verschilden behoorlijk in sfeer en tempo, en gaven daardoor soms de indruk van een serie losse flarden uit het leven van Andrei Rublev. Sommigen van die scenes waren prachtig, zoals de heidenen met fakkels in het bos, maar met name de zware gesprekken deden me toch af en toe naar de klok kijken.

Na een uur kwam ik er toch een stuk beter in, en ik was na Solyaris en Stalker enigszins verbaasd om een uitgebreid actiesegment te zien - de brute en indrukwekkende Tataarse invasie van Vladimir. Deed me wel denken aan Seven Samurai, overigens. Over het algemeen, of het nou lag aan de film of aan mij, vond ik de tweede helft beter wegkijken dan het eerste uur. De rest van de film heb ik met alle plezier doorgekeken, genoten van de prachtige beelden en ook de klokkenscene kon me wel bekoren. Toch bleef ook hier het verhaal af en toe wat gefragmenteerd, en ik kan me inderdaad wel voorstellen dat sommigen bepaalde scenes veel te lang vinden duren - ik denk ook dat de film als geheel wel wat korter had gemogen.

Alsnog was dit een mooie filmervaring, en een tweede kijkbeurt danwel een vierde Tarkovsky zitten er zeker in.

Fraaie, maar op momenten ook wat simpel aandoende film over eenzaamheid, racisme en buitensluiting. De film beschrijft de liefde (en ook zeker ingegeven door eenzaamheid en convenience) tussen de wat oudere, eenzame weduwe Emmi en de veel jongere Marokkaanse gastarbeider Ali - maar ook vooral over wat dat losmaakt in het Duitsland van begin jaren '70. Van alle kanten wordt er tegengestribbeld, met openlijk racisme van buren, familie en winkeliers, maar ook genoeg opmerkingen over 'dat oude wijf' en die oma. En het blijkt, ook Emmi is niet vrij van racisme, en ook Ali is niet de trouwe echtgenoot die het eerst wel lijkt. Het is aan de ene kant een fraaie, sobere en langzame film, maar ik vond de boodschap er wel erg dik bovenop liggen waar het racisme van iedereen er bijna karikaturaal ingeramd wordt. Die dan ook weer afgewisseld worden met veel subtielere gebeurtenissen die op mij daardoor juist meer indruk maken; zoals wanneer de collega's van Emmi opeens Ali accepteren als ze een sterke man nodig hebben, en gelijk weer hun nieuwe collega buitensluiten. Iemand moet toch het bokje zijn. Ik ben zeker benieuwd naar meer van Fassbinder, maar viel nog niet van mijn stoel van deze film met weliswaar een prachtige titel.

Het zal niet verbazen dat het niet echt om het plot gaat in deze film: ja, het is een klucht over de onthulling van een schilderij met wat vervalsingen en een Afrikaanse ontdekkingsreiziger als eregast. Maar uiteraard is dit vooral een kapstok voor de chaotische humor van de Marx brothers. Dit werkt soms wel, soms niet - Groucho Marx is regelmatig nog wel grappig met een spervuur aan one-liners, drogredeneringen en beledigingen, al werkt dat ook niet de hele tijd. De grappen van Chico en Harpo vind ik wat minder leuk, en uiteindelijk is het toch ook wel een hele zit aangezien het verhaal en wat er naast de grappen gebeurt niet zo interessant is. Dan vond ik Duck Soup toch leuker en scherper.

Een groepje metalgasten vond het een hilarisch idee om deze film te maken, en hoewel ik dat sentiment begrijp en het waarschijnlijk dikke lol geweest is om dit te maken, is de film ook echt kijken een stuk minder plezierig. Soms is het nog wel zo slecht dat het weer grappig is, maar de meligheid werkt niet de hele tijd, en qua acteren, effecten of verhaal is dit zo beroerd dat de hele film uitzitten bijna niet te doen is. Als ze hier gewoon een short van 10 minuten of zo van gemaakt hadden was het een mooie grap geweest, nu is de grap 70 minuten te lang uitgerekt.

En toch sluit ik niet uit dat ik ooit nog wel een andere Bill Zebub op ga zetten

Viel toch niet helemaal in de smaak. Het is een soort feministisch sprookje, waarin Antonia in haar geboortedorp een soort van vrouwelijke commune vormt, met eigenlijk alleen vrouwen en een paar mannelijke misfits als aanhangsels. In die zin keek het wel soepel weg, en het zag er ook wel redelijk fraai uit. Maar er waren toch ook wel een hoop irritaties. Sommige vrij fundamenteel, zoals die bloedirritante voice-over waar iemand met een Westers accent eens even heel neerbuigend aan het uitleggen gaat wat er in de film gebeurt. Alsof ik dat zelf niet kan zien. Al sprong de film alsnog behoorlijk van de hak op de tak. Het feminisme lag er ook wel erg dik boven op, op een soms wat overdreven manier - iedere vrouw is een held, en iedere man is op z'n best een incompetente sul, egoist of een lafbek, en anders toch zeker een onderdrukker, verkrachter en aanrander. Maar goed, daar is het een sprookje voor, en zoals ik al eerder zei, het keek redelijk soepel weg. Wat niet hielp waren de vele kleine irritaties. Over het algemeen is het acteerwerk best aardig, maar met zo'n grote cast blijken er toch ook wat mindere goden en godinnen tussen te zitten. Die muts die elk kwartier naar de maan loopt te huilen. Die hele neppe vechtpartij met Pitte. Ik heb zelden een irritanter kind meegemaakt dan Therese. Die kleuterachtige uitbeelding van de universiteit en studenten. Dat accent van die vrouw die op een gegeven moment met haar kinderen aansluit bij de commune (Letta of zo?). Überhaupt al die typetjes, ik geloofde van bijna niemand dat ze echt hadden kunnen bestaan. Schijnbaar zijn er een hoop mensen die dit wel kunnen waarderen, mooi voor hen, maar ik was blij toen het af was.

Deze video nasty was maar op weinig momenten echt serieus nasty al komt de babyscene aardig in de buurt, maar redelijk rauw is ie wel. Er is behoorlijk veel op aan te merken, objectief gezien. Het plot en de acteerprestaties zijn nou niet echt om over naar huis te schrijven, en hoewel de moordenaar in de tweede helft wel aardig huishoudt is hij verder ook een simpele cliché bad guy. Domme en ongeloofwaardige acties van de karakters: volop. Er gebeurt in de eerste helft weinig interessants. De effecten zijn, zeker als het lijken betreft, niet zo heel geweldig gedaan. En dat is meer een probleem met de versie die ik te pakken heb gekregen, maar de Engelse dub was ook niet zo best. Maar uiteindelijk was dit toch wel een heel vermakelijk horrorfilmpje. De sfeer op het bijna verlaten Griekse eilandje werkte wonderwel, en zoals ik al eerder aanhaalde is er best wel wat aardige gore te ontdekken. Lekker zenuwenmuziekje ook. Prima keuze voor als je zin hebt in een niet al te moeilijk doend horrortje dat er lekker op in hakt.

Een 4.9 op IMDb? Wat een lachertje. Ik heb me uitstekend vermaakt met Antrum. Het kaderverhaaltje is zo ongeveer Cigarette Burns van John Carpenter, maar het grootste deel van de film zien we ook daadwerkelijk de film-in-de-film genaamd Antrum. Het is een lekker old-school uitziend filmpje waarbij zusje Oralee haar broertje Nathan probeert te troosten nadat hun hond is overleden - Nathan is namelijk overtuigd dat de hond in de hel zit, en Oralee verzint een verhaaltje voor Nathan over een gat graven naar de hel om de hond z'n ziel terug te winnen. Het heeft een heerlijk sfeertje met weliswaar niet heel veel actie, maar wel een hoop donkere Satanische symboliek, vervreemdende beelden en subliminale flashes over de duivel. Low-budget is het zeker, maar dan kan je alsnog hele leuke dingen doen, blijkt wel weer. Ik rond 'm naar boven af.

De film heeft best wel een fijn sfeertje, en een setting die me bijzonder aanstaat - de eerdere vergelijkingen (qua setting tenminste) met The Wicker Man en Brimstone zie ik ook wel, al zijn dat beiden toch betere films. Al is deze zeker ook niet slecht, maar een half uurtje eraf had deze wat meanderende film toch wel beter gemaakt. Hadden ze gelijk wat van de gekunstelde plotpunten eruit kunnen halen (de wel heel toevallige manier waarop Thomas het vertrouwen van brother Malcolm wint bijvoorbeeld). Het acteerwerk is ook wisselend - erg leuk om Paul Higgins (die ik vooral ken als Schotse hork Jamie uit The Thick of It) weer eens te zien, Dan Stevens doet het niet slecht maar zijn moeilijke staar was ik na een tijdje wel klaar mee, en Mark Lewis Jones kon me al helemaal niet overtuigen. Verder best wel een vermakelijke en soms behoorlijk bloederige zit, maar het had wel wat gefocuster en puntiger gemogen.