Opinions

Best charmant idee, en ik heb ook groot respect voor deze poging van Dean Alioto om met een budget van helemaal nul een film te maken. Het idee van de film is dat dit een camcorder-recording is van een verjaardagsfeestje, waarna mysterieuze lichten en wezens gespot worden. Ik heb meermaals gelezen (en trouwens ook op de cover hierboven) dat veel mensen dachten dat dit daadwerkelijk gebeurd is, maar dat lijkt me toch een broodje aap van de makers, ik kan me er in ieder geval weinig bij voorstellen. Het idee is namelijk leuk, en de bijbehorende kwaliteit van het beeld (een jaren '80 camcorder, dus dikke bagger) past dan ook nog wel bij de setting, maar het probleem is dat eigenlijk alles wat met de UFO en aliens te maken heeft (en dat is eerlijk gezegd niet zo heel veel) overduidelijk nep is. De aliens zijn duidelijk mensen in een pakje, en doen überhaupt weinig behalve af en toe een beetje rondlopen; van enige bovennatuurlijke effecten is behalve wat bewegend licht en wat ruis niks te zien. En dan rest eigenlijk een uur lang kijken naar een panikerende familie - die eigenlijk best aardig acteert, hoor, daar niet van, maar zo leuk is dat niet. Ik ben nu wél benieuwd naar de iets-meer-budget remake die Alioto later gemaakt heeft, Alien Abduction: Incident in Lake County (1998), maar deze is me toch een tandje te no-budget en saai om een voldoende te geven.

Intrigerend filmpje uit een voor mij compleet nieuwe cinema, Bolivia. In alle eerlijkheid is een deel van mijn fascinatie voor deze film toe te schrijven aan de prachtige exotische setting, hoog in de bergen van de Andes aan het Titicaca-meer en zich afspelend onder de lokale Indiaanse dorpsbewoners. Dit levert prachtige omgevingsbeelden op, en de indrukken van het (simpele) plattelandsleven zijn ook best interessant.

Het verhaal is verder nogal rechttoe rechtaan zoals ook in bovenstaande intro beschreven is, en de politieke/sociale ondertoon is duidelijk en zonder enige subtiliteit in de film aanwezig. Aan de ene kant zijn er de arme, hardwerkende, onderling solidaire Indiaanse boeren, en aan de andere kant is er de bad guy van de film, de enige mestizo in de film en de rijke man in het dorp. De mestizo profiteert niet alleen van het harde werk van de anderen, maar hij is slecht in elk aspect: verkrachter, moordenaar, valsspeler, hij slaat z'n vrouw als hij dronken is. Het zal niet verbazen uit welke politieke hoek de makers van de film komen.

Het camerawerk is over het algemeen redelijk gedaan, al werkt het niet overal even goed: met name bij de verkrachting en de gesprekken daarvoor is het wat storend en ook het gevecht aan het einde was niet zo overtuigend. Verder was het heel duidelijk te merken dat de acteurs dit praktisch nooit eerder gedaan hadden, veel van de gesprekken zijn nogal geforceerd en vaak zijn de acteurs zich overduidelijk bewust van de aanwezigheid van de camera. Maar na een beetje gewenning kon ik me daar prima overheen zetten, en voor mij overheerst dan ook de indruk van een interessante filmervaring - een korte, puntige film met een boeiende sfeer en setting.

Ik had wel wat meegekregen van de hosanna-verhalen her en der, en Netflix was ook niet zuinig met deze film in mijn gezicht smijten. Maar dat de film van de Safdies was, dat had ik van tevoren niet meegekregen - en toen ik dat uiteindelijk naderhand wel las, vielen de aparte aspecten van Uncut Gems een stuk beter op hun plaats.

Uncut Gems is een hectische film, waarin continu van alles gebeurt en waarin iedereen snode plannen aan het beramen is, maar waar die vaker dan niet in de soep lopen omdat danwel de werkelijkheid niet meewerkt, of omdat de snode plannen van iemand anders daarmee interfereren. Het maakt de film af en toe wat chaotisch, maar vermakelijk is het wel. En de Safdies weten ook hoe je dat spannend en met een hoop energie op film moet krijgen, en de film vliegt aangenaam voorbij met zijn toch stevige 2 uur 15 minuten. De hele setting van vaak niet-zo-koshere juwelenhandelaren, basketbal en celebrities, en het bijbehorende plot, kon me wat minder interesseren, en dat is toch de voornaamste reden dat ik niet hoger ga dan een goeie 3.5*. Het haalt het net niet bij Good Time wat mij betreft, maar een vermakelijke film was het zeker.

Under the Shadow heeft, zoals veel van mijn collega-commentatoren al vermeldden, een originele situering voor een spookfilm: Teheran in de jaren '80, gedurende de oorlog met Irak. De stad zucht onder raketaanvallen van het buurland, en hoofdpersonage Shideh voelt zich als jonge, progressieve vrouw nu ook niet echt senang onder het religieuze en aartsconservatieve bewind - helemaal niet nadat ze van de universiteit uitgesloten wordt vanwege politieke uitingen. En tussen al die ellende gaat het ook nog eens spoken bij dochtertje Dorsa, en later ook bij Shideh zelf. Of, zo wordt ook zeker gesuggereerd, misschien gaat het juist spoken door die ellende: dat zowel Dorsa als Shideh gezien alle omstandigheden in psychologisch zware situaties verkeren moge niet verbazen.

Kortom, dat klinkt als een veelbelovende setting voor een interessante film. Helaas bleek het in de praktijk nogal tegen te vallen. Als sociale schets begon het redelijk maar blijft het allemaal behoorlijk oppervlakkig, de opbouw voordat er iets spannends gaat gebeuren duurt vrij lang, en eigenlijk is het horrorgedeelte misschien nog wel het minst interessant. De setting moge dan origineel zijn, de uitwerking van het haunted-house-aspect is dat verre van. Under the Shadow maakt ook later in de film de keuze om de subtiliteit de deur uit te doen en de verschijningen door middel van matige effecten regelmatig expliciet te tonen, en dat pakte wat mij betreft niet goed uit. Enger werd het er niet van, en de ambiguiteit over wat Dorsa allemaal ziet is ook snel over. Kortom, alles bij elkaar nog wel redelijk, maar grotendeels een gemiste kans.

Nou, ik ben toevallig twee weken terug nog op het festival Into The Grave geweest, gehouden op een oud plein en voormalig kerkhof (Oldehoofsterkerkhof in Leeuwarden), en heb ook meerdere brouwerijen in kerken gezien (Jopenkerk in Haarlem bijvoorbeeld). Maar ook hier denk ik dat er weinig nieuws onder de zon is, kerken e.d. worden al eeuwen voor andere doeleinden gebruikt als het als kerk niet meer nodig is, en kerkhoven zijn ook al eeuwen een plaats voor jonge stelletjes om een beetje privacy te vinden .

Nu ben ik ook niet bepaald een expert wat betreft 'de jeugd', ik ken überhaupt nauwelijks mensen van onder de 25 - maar wat ik zo zie in de stad en wat ik meekrijg uit de tweede hand en de media lijkt wel in lijn met een wat conservatievere golf. Maar ben het wel eens met Bélon hier, de jeugd nu zal het niet fundamenteel zwaarder of makkelijker hebben dan vorige generaties jeugd. Verder is het volgens mij ook niet een heel tijdsgebonden beeld, en waarschijnlijk meer van een plek: het had net zo goed een Hank Moody of iemand van die leeftijd kunnen zijn.

Het boek heeft ooit behoorlijk indruk gemaakt, al was het geen lichte kost, en ook de verfilming blijkt een solide werkje te zijn. In Under The Volcano volgen we de Britse ex-consul Geoffrey Firmin, een man die aan het einde van z'n Latijn is. In Cuernavaca, Mexico drinkt hij zichzelf helemaal naar de klote, een gedesillusioneerd man die eigenlijk alle hoop op heeft gegeven. Rond het (inmiddels) welbekende feest van de Dag van de Dood volgen we hem, terwijl zijn tijdelijk teruggekeerde ex-vrouw Yvonne en zijn halfbroer Hugh proberen om Geoffrey weer op de rails te krijgen. En dat mislukt jammerlijk; het boek is een gitzwart product van zijn tijd waarin niet alleen het alcoholisme van Geoffrey zelf, maar ook de donkere politieke staat van de wereld leiden tot een onvermijdelijke neergang. Albert Finney als gedoemde en onverbeterlijke alcoholist, met desondanks regelmatig behoorlijk lucide momenten, speelt erg sterk; de rest van de cast doet het ook prima. De beelden van Mexico maken het af; regelmatig mooi, exotisch, maar ook met een onderhuidse dreiging, en zeker in de tweede helft zien we een donkere kant van Mexico met een ongeëvenaard vuig bordeel met dubieuze, fascistische locals die uiteindelijk Geoffrey de das omdoen. Qua sfeer staat het als een huis: donker, vies, exotisch, beklemmend, met hoopvolle aanknopingspunten die tevergeefs blijken en waardoor de spiraal de afgrond nog harder aankomt. Fascinerend.

Ik vond het maar een flauw filmpje. De gimmick is dat de hele film zich afspeelt op een computerscherm, waar we een groep irritante tienervrienden volgen die aan het videochatten zijn, en waar rare dingen gebeuren als een dood geachte vriendin zich er ook mee gaat bemoeien. Geen moment spannend, een flauwe makkelijke manier om rare dingen te laten gebeuren, en dat hele cyberbullying ge-emmer en die kuttieners interesseren me geen zier. Nog een half puntje voor het beetje originaliteit en de gimmick, maar voor de rest kan de film me gestolen worden.

Hardlopen vind ik sowieso al wel een interessant onderwerp, en deze docu geeft wel een aardig inzicht in het wereldje - en dan vooral voor hoe het eraan toegaat voor Keniaanse toplopers. Leuk om de combinatie van de Keniaanse loopcultuur en lokale trainingen daar met de Nederlandse begeleiding te zien. Het is verder niet heel diepgaand en ik heb ook niet het idee dat ik nou heel veel opgestoken heb of echt geraakt ben, maar voor een goed uurtje was dit prima vermaak.

Het was even zoeken naar een Lovecraftiaanse horror voor de challenge die ik nog niet gezien had, en zodoende kwam ik hier uit. En er is een goeie reden dat ik deze tot nu toe niet zag: het is namelijk een nogal matige low-budget affaire. Het speelt zich allemaal af in Arkham, bij en om Miskatonic University, waar op z'n Lovecrafts de verhalen rondgaan over onnoembare en onbeschrijfelijke verschrikkingen, van al generaties verdoemd volk, enzovoorts. Hier gaat het specifiek om een huis waar het niet pluis is, en waar om verschillende redenen een stuk of wat studenten van Miskatonic heen geaan. Maar het wordt allemaal niet zo boeiend gebracht, en vaak zelfs onlogisch. Mensen die niet op onderzoek uitgaan terwijl ze weten dat er iets niet in de haak is, of mensen die dat juist wel doen om onlogische redenen (en raken elkaar instantaan kwijt), behalve wellicht om als volgend slachtvoer te dienen. Buiten beeld uiteraard. Het monster maakt op het einde nog wel even z'n opwachting, en ziet er nog wel aardig uit - maar de gevechten met het monster zijn dan weer ontzettend matig. Ik kon hier niet echt blij van worden.

Een thriller over het leven van Sawyer, een vrouw die tegen haar zin opgenomen wordt, denkt gestalkt te worden, en waar nu eigenlijk continu de vraag hangt of ze nu werkelijk gek is of niet, en in hoeverre wat je via haar ogen meekrijgt ook echt betrouwbaar is. Dat werkt zeker in de eerste helft behoorlijk goed, waar de film continu een beetje desorienterend is en het mysterie over wat er nu werkelijk aan de hand is zich steeds wat verder ontwikkelt. Het wat aparte filmwerk (met een telefoon schijnbaar) helpt daar ook wel wat bij, we lijken erg dicht op Sawyer en wat er met haar gebeurt te zitten.

De tweede helft wordt het helaas wat conventioneler, als de stalker toch echt blijkt te zijn en achter Sawyer aan zit, en niet om een slachtoffer meer of minder te kijken. Alsnog best redelijk om te kijken, maar ik vond het mysterieuze sfeertje in de eerste helft toch beter bevallen. En dan is zo'n twist aan het einde, als blijkt dat Sawyer toch spoken ziet,leuk maar toch te laat. Alsnog prima van genoten.

Wolfguy: Enraged Lycanthrope. Het begint al met een goeie titel, en het blijkt een amusante maar ook wel vreemde film. De sfeer voelt vaak aan als een hard-boiled detective die zo uit een film noir of een boek van Raymond Chandler is weggelopen. Met een harde, stoicijnse hoofdpersoon (al is ie journalist in plaats van detective) gespeeld door Sonny Chiba, een femme fatale en natuurlijk een groep maffioos tuig. En dan wel een soort van exploitation-variant daarvan. Maar daarnaast zien we ook best wat naakt, behoorlijk wat bloed, weerwolverij (maar eerlijk gezegd niet heel veel), een bovennatuurlijke tijger die mensen openrijt, medische experimenten, brakke special effects en funky futuristische jaren '70 psychedelica als soundtrack. Ik kan niet zeggen dat ik alles precies kon volgen, maar je hoeft je niet te vervelen, en dat heb ik dan ook niet gedaan.

Met Us heeft Jordan Peele opnieuw een vrij aardig horrorwerkje afgeleverd, die net als Get Out meer bedoeld lijkt als maatschappelijke satire/allegorie dan als pure volbloedhorror, en waar ik ook net als Get Out me behoorlijk mee vermaakt heb zonder ook echt weggeblazen te worden. Als eerste advies voor de lezer, probeer de film te gaan kijken zonder al te veel voorkennis. Maar als je toch echt verder wilt lezen, dan mag dat uiteraard. In Us zien we het gezin van Addie, Gabe en kinderen Jason en Zora lekker op vakantie gaan, maar als ze 's avonds bij hun vakantiehuis zitten komt een groepje dubbelgangers met bruut geweld hen aanvallen. Dit slaan ze af, maar al snel blijkt dat zij niet de enigen zijn - overal zijn mensen aangevallen/vermoord door dubbelgangers. Hier komt nog een verhaaltje bij kijken over Geketenden, die een soort van gecreëerde dubbelgangers zijn maar die in plaats van een goed leven een ondergronds kloteleven hebben. En die willen wraak.

Us is een lekker vlot filmpje, dat nergens echt sleept ondanks een toch serieuze speelduur. Leuk ook om Luniz prominent voorbij horen te komen. De droge dad jokes van Gabe kan ik me ook wel mee vermaken, en zodra de dubbelgangers in beeld komen wordt het regelmatig nog best spannend, en gezien hun activiteiten en hoe ze er uit zien blijft het WTF-gehalte ook aangenaam hoog. Maar vlot wegkijken is één ding, echt indrukwekkend werd de film niet. Als horrorfilm zelf is het wat aan de tamme kant, wat op zich niet zo erg is, het is ook niet de insteek van de film om puur voor de horror te gaan. Maar nadat de eerste verrassingen wat weggeëbd vond ik het verhaal uiteindelijk ook niet geweldig; letterlijk genomen was het een leuk idee maar rammelde het behoorlijk met aardig wat deus ex machina's (of misschien begrijp ik sommige dingen gewoon niet helemaal, zou ook niet de eerste keer zijn), en als maatschappijkritiek (de armen als de Geketende versies van de rijken) is het wederom een leuk idee maar ook daar vind ik de allegorie niet zo heel scherp.

Desondanks prima mee met Us vermaakt, een dikke voldoende verdient het ook zeker, maar de topfilm waar ik heel stiekem toch wel een beetje op zat te hopen, die is het niet geworden.

Nog maar 5 stemmen? En minder dan 1000 op IMDb? Zonde mensen, want Utu is een heel behoorlijke film. Drama is misschien niet het beste genre-label, als Thriller, Actie, Oorlog of Western zou 'ie ook uitstekend passen. Utu is een behoorlijk gewelddadige film, een soort van Nieuw-Zeelandse variant op de indianen-vs-cowboys-strijd die we al menigmaal verfilmd zien worden. We volgen de strijd van de Maori-rebel Te Wheke, die wraak zweert tegen de Britse bezetter nadat zijn dorpje uitgemoord is. Eigenlijk volgen we de film lang Te Wheke die met zijn guerrilla-legertje dood en verderf zaait (en die steeds verder de paranoia in zakt), en aan de andere kant de Britten die de orde proberen te herstellen. Maar naast heel veel prachtige beelden van de Nieuw-Zeelandse natuur en behoorlijk hard, expliciet geweld (met name Te Wheke, maar ook de Britten kijken niet op een paar doden meer of minder), is de film niet een rechttoe rechtaan actie-knaller. Veel van de karakters (al geldt dat wat minder voor de hardvochtige Te Wheke en de wat cliché Britse kolonel) zijn best nog wel gelaagd. Ik las hierboven een vergelijking met Peckinpah, en ja, daar kan ik me uitstekend in vinden - het is een rauwe film met veel expliciet geweld, die misschien af en toe wat in herhaling valt maar zeker een groter publiek verdient.

Aparte film, en hoewel hij (met enige reden) ook wel een horrorlabel heeft, valt ie toch niet heel netjes in de gebaande paden van dat genre. En ook niet echt van een ander genre, wat dat betreft. Uzumaki is schijnbaar een verfilming van een manga-verhaal, en volgt een Japans dorpje waar spiralen op allerlei, steeds sinisterdere plekken terugkomen. Ja, inderdaad, spiralen. Het is wel even wennen aan de filmstijl, het zal wel de manga-inspiratie zijn maar er wordt veel gefilmd uit vreemde hoeken, met cartooneske typetjes, en met rare close-ups en overgangen. Maar visueel is het wel echt een plaatje (ondanks dat het er op momenten ook wel wat goedkoop uit ziet), zeker als we wat verder de film in komen. Het verhaal is sowieso vervreemdend, en heeft een hoog WTF-gehalte, maar weet daardoor (voor mij) op een bepaalde manier ook wel weer te boeien. Zeker door het unieke sfeertje. Ga niet deze film in als je op zoek bent naar spanning en actie, of gore, maar voor anderhalf uurtje vage shit met een cartoonesk maar toch creepy sfeertje is dit wel een leuke.