Opinions

Ze blijven in de IMDb Top 250 komen zo af en toe, dus ondanks mijn overwegend negatieve ervaringen met Bollywood komt er zo af en toe weer eentje voorbij. En nee, ook Jai Bhim word ik niet heel gelukkig van. Ik kan John Milton helaas alleen maar gelijk geven. Om maar met de weinige positieve noten te beginnen, de film heeft het hart op de goede plek met een aanklacht tegen politiegeweld tegen lagere kastes/minderheden. En, het is niet zo'n verschrikkelijke romantische komedie of smartlap die Aamir Khan nog wel eens placht te maken, en er wordt niet in gezongen. Maar het blijft een cinema waar ik echt weinig mee kan, en waar blijkbaar toch heel andere dingen in gewaardeerd worden dan die ik graag in films zie. Het begint toch wel een beetje een structureel verhaal te worden.

Ook hier weer. Nul subtiliteit, iedereen is duidelijk goed danwel duidelijk slecht, en elk punt van het verhaal wordt er met grote herhaling en de botte bijl ingeramd. Alles in het verhaal wordt tot vervelens toe ook nog eens herhaald, zodat je het punt toch écht niet kan missen. Over the top acteerwerk met amateurtoneelniveau in de bijrollen, en met het overdreven grote gebaar bij de iets grotere rollen. Weer een hoofdpersoon die zo moreel puur en heldhaftig is dat Jezus er nog jaloers van zou worden. En ondanks dat het toch vast een vrij fatsoenlijk budget heeft gehad, komt Jai Bhim best amateuristisch over, met slechte dubs, qua verhaal, qua acteerniveau, het is een soort van tv-film op z'n best. En ja, het duurt weer dik 2.5, bijna 3 uur. Ik kijk niet uit naar de nieuwe Top Gun, maar dat lijkt me toch een vermakelijkere manier om de Top 250 af te ronden.

Een deprimerende, realistische en wat mij betreft geslaagde road movie over drie tieners uit Guatemala die pogen om naar het noorden te trekken, naar wat hen het beloofde land lijkt: de Verenigde Staten. Maar de realiteit van deze reis blijkt bar tegen te vallen, waarbij Juan, Sara en Chauk vrij machteloos blijken en meerdere malen de speelbal worden van criminelen, mensensmokkelaars, drugshandelaars en grenspolitie, die maar graag profiteren van de kansloze vluchtelingen en niks geven om hun leven. En dat loopt ook voor twee van de drie slecht af, waarbij ook het leven van Juan in Amerika nou niet echt paradijselijk is. De film is fraai geschoten, en er zijn ook wel mooie momenten, waarop de vriendschap, kameraadschap en zelfs een soort van ontluikende romance en jaloezie opduiken. Maar uiteindelijk biedt de film vooral een ontnuchterende, deprimerende blik in het immigrantenleven, zonder al te prekerig of zwaarmoedig te worden.

Ik was een beetje bang dat deze herkijk tegen zou vallen, maar nee hoor - nog steeds goed vermaakt met de stonerhumor van Jay and Silent Bob. Natuurlijk landt niet elke grap en gaan sommige gags wat te lang door (zo'n Will Ferrell bijvoorbeeld, of die Charlie's Angels), en natuurlijk is het vaak ontzettend flauw en veel onderbroekenlol. Maar ik vermaakte me er dus prima mee, met ook een heleboel leuke cameo's en bijrolletjes. Toch ook maar eens Clerks 2 op gaan zoeken binnenkort.

Ik kan me wel bij de consensus aansluiten. Leuk om eens gezien te hebben, zeker om z'n historische waarde als één van de eerste talkies. Al is die status (a) een beetje onduidelijk omdat er al meer met geluid geëxperimenteerd werd, en (b) deze film een talkie noemen ook nogal overdreven is. Er zijn inderdaad een paar scenes met synchroon geluid en beeld, maar dat is misschien een paar minuten materiaal. Daarnaast stelt dit als film weinig voor, met een niet bijster boeiend verhaal over Jack Robin die tegen de zin van z'n strenge Joodse vader in carrière maakt als, je raadt het al, jazz-zanger. Vooral enigszins interessant als historisch document, want zowel de muziek als het verhaal konden me maar weinig meeslepen.

Poeh he. Dat is wel een serieuze zit gebleken. En toch, nooit gedacht dat het kijken naar een huisvrouw die routineus haar huishoudelijke taken doet alsnog zo kijkbaar zou zijn. We zien scenes waarin minutenlang aardappels geschild worden, het bad geschrobt wordt, ze een schnitzel aan het bereiden is, en zo voorts. En eigenlijk leren we bar weinig over Jeanne Dielman - ze is weduwe, ze heeft twee kinderen, de gesprekken en interacties met haar zoon zijn weinig inspirerend, ze verdient wat bij als prostituee. Vooral zien we haar dag in, dag uit dezelfde taken uitvoeren en de schone schijn ophouden, terwijl ze zoals uiteindelijk blijkt helemaal niet goed in haar vel zit. Het is traag, minimalistisch, waarbij elke scene minutenlang duurt en elke routineuze actie op z'n werkelijke snelheid voorbijkomt (ja, ook het afwassen en aardappelen koken). Hier zit ongetwijfeld een hoop feministische bijbedoelingen bij; de huisvrouw die het harde werk uitvoert, die in een keurslijf gevangen zit, en wellicht het huwelijk als prostitutie. Interessant, minimalistisch, pretentieus, benauwend, dat is het allemaal. Ik had toch regelmatig moeite met het tempo, dus ik vind het erg lastig te beoordelen. Maar met een sterk einde rond ik het toch naar boven af.

Mijn tweede Kusama van deze challenge. Hij beviel iets beter dan The Invitation, en dat heeft vooral te maken met de speelsheid van Jennifer's Body - het is gewoon een ongegeneerde tienerkomedie met een vleugje horror die vlotjes wegkijkt. Heel vergeetbaar is het verder ook wel hoor, het heeft niet bijzonder veel om het lijf. Megan Fox als letterlijke mannenverslindster na een mislukt offer aan de duivel, Amanda Seyfried als ietwat nerderig vriendinnetje die wat meer in haar mars heeft dan je eerder zou denken, en helaas een Maroon 5-achtige kutband als duivelsaanbidders. Voor de horror hoef je het in ieder geval niet te doen, zelfs voor een tienerhorror is het wel erg mager. Ik zal 'm zeker niet nog een keer gaan kijken, over een paar weken ben ik waarschijnlijk weer grotendeels vergeten dat ik deze ooit gezien heb. Toch was het anderhalf uur redelijk popcornvoer.

Best aardig. The Jericho Mile heeft nou niet bepaald de meest originele vertolking van het gevangenisleven, met uitgebreid de White Power en Black Power bendes en met de standaard-bijverhalen over vriendschap die ras overstijgt en uitgebreid ruwe-bolster-blanke-pit clichés. Maar toch was het best aan te zien hoe Rain Murphy (een prima Strauss) zich via hardlopen geestelijk gezond probeert te houden, retesnel blijkt, en hij bijna maar toch niet helemaal zich voor de Olympische Spelen kwalificeert door inmenging van het klootjesvolk. Het rennen vond ik een leuke toevoeging en vooral daardoor oversteeg dit een beetje de grauwe middelmaat, wat het daarbuiten qua gevangenisfilm wel gewoon is.

Wat doe ik mezelf af en toe aan. Dit was te verwachten natuurlijk, maar ik had gehoopt op een charmante low budget horrorfilm, op z'n Troma's of iets als Bloodsucking Pharaohs in Pittsburgh of HG Lewis of zoiets. Het kan echt wel. Helaas, dit is gewoon low budget en ook nog eens kut. Acteerwerk en verhaal spreken voor zich, maar het is ook niet grappig, leuk, of wat voor positief bijvoeglijk naamwoord dan ook, zelfs niet na een geslaagde vrijdagmiddagborrel. Om het maar positief te bekijken, de volgende film wordt vast beter.

Viel me toch een beetje tegen. Het is een film met een nogal morbide concept, namelijk het eten van foetussen als medicijn tegen veroudering maar het is ook een film die zich ontzettend traag voortsleept en bijna geheel op suggestie teert. Dat werkt op sommige momenten heel goed, zoals bijvoorbeeld de netgeboren baby die opgehakt gaat worden tegen het einde, maar ondanks de fraaie beelden had ik toch regelmatig wat moeite om de aandacht erbij te houden. Gelukkig maakten het fraaie filmwerk, en de soms subtiele momenten waarin naar narigheid gehint wordt, het toch nog redelijk goed. Maar mij was het wat te traag en suggestief voor dit moment.

Ik weet trouwens niet wat het is met die Hong Kongers, maar dit is al de derde film van daar die ik de afgelopen twee maanden gezien heb waarin mensen worden geserveerd in een restaurant.

Leipe shit, ouwe. Deze film stond al een tijdje op mijn watchlist, maar ik keek toch een beetje op tegen zo'n oude Japanner. De horrorchallenge is precies het excuus wat ik nodig had om het kijken van een film als dit te prioritiseren, en ik ben dik tevreden met de keuze om Jigoku dan eindelijk toch te kijken.

Jigoku is een redelijk arty film die duidelijk uiteenvalt in twee bedrijven. De eerste helft is misschien wat minder interessant - het is het verhaal van student Shiro en zijn sociale omgeving, die vaak onder invloed van zijn duivelse vriend nogal wat, ehm, ongelukkige keuzes in zijn leven maakt. Bovengenoemde sociale omgeving blijkt ook een verre van brandschoon geweten te hebben. Deze eerste helft is al best goed te bekijken, ondanks het overdreven acteerwerk (met name de onvermijdelijke sterfscenes) en niet zo subtiele verhaal. Maar ook daar al zijn er fraaie scenes en bevat de film genoeg boeiende elementen, zoals de dubbelgangster van Shiro's vriendin, en de duivelse vriend die overal opduikt.

Het eerste deel was dus wel aardig, het tweede bedrijf was geweldig. Echt een verhaal wordt er daar niet meer verteld, maar het is meer een aaneenschakeling van slechts licht gerelateerde, vervreemdende beelden van het lijden in de hel. Het deed me om vanzelfsprekende redenen denken aan Dante's inferno gedurende een bad trip. Fantastisch gefilmd ook, al zijn er af en toe wat gedateerde effecten; ik was met name onder de indruk van de rivier vlak voor de hel. Hoewel het weliswaar een horrorfilm is, en het voor een film uit 1960 wellicht behoorlijk bloederig was, zou ik deze film niet aanraden als je op zoek bent naar een goeie portie gore of rechttoe rechtaan slachtpartijen. Maar de moeite waard is Jigoku absoluut - 4.5*.

Ik had hier best wel hoge verwachtingen van, Shion Sono ken ik vooral van Suicide Club en is me wel vaker aangeraden als iets wat me wel zou moeten liggen. Maar deze viel me toch best wel tegen. Het is een soort van klucht over een groepje gepassioneerde amateurfilmers die per ongeluk en via een voormalig kindsterretje in een yakuza-oorlog belanden, en daar een film van maken. Het is visueel geweldig, met een aantal prachtige scenes en een finale waarin compleet over the top een bloederige slachting wordt aangericht. En dat was best wel vermakelijk.

Maar ja, mooi is het wellicht wel, maar de vermakelijke delen waren helaas de uitzondering. Ik heb eerder hier wel de vergelijking met Kill Bill gezien, en ik zie dat ook wel, maar bij mij kwam ook Terror Firmer van Troma naar boven, maar dan nog een tandje minder grappig. Want dat is het voornaamste probleem: dit is een over-the-top komedie, en ik vind 'm voornamelijk helemaal niet grappig en vaak zelfs erg flauw (en vooral die filmcrew-typetjes). Visueel maakt Sono een hoop goed, en ik ben zeker benieuwd naar Antiporno of ander werk van Sono, maar deze deed het 'm helaas niet.

Aangezien ik deze film recent getipt had voor een challenge, leek het me ook weer eens tijd om zelf de film weer eens te herkijken - het is inmiddels toch wel een jaar of wat geleden dat ik 'm voor het laatst gezien heb. De vier sterren blijven staan, wat mij betreft. Er zitten een aantal geweldige scenes in, zoals natuurlijk de toch wel beruchte massale zelfmoord op het treinstation maar ook de huidschaaf aan het einde, en Sono weet als geen ander en op visueel fraaie wijze een bizarre, vervreemdende sfeer neer te zetten.

Maar hoe goed de film het ook op bovenstaande vlakken doet - het verhaal is warrig en ik heb eerlijk gezegd nog steeds geen flauw idee wat er nou eigenlijk aan de hand is. Nu hoeft niet alles voorgekauwd en uitgelegd te worden, maar in deze film was het wel erg onsamenhangend. Of er wel een consistente uitleg is, of dat dit aan de kijker wordt overgelaten, of het allemaal niet relevant is, ik weet het niet. Desondanks intrigeert de film alsnog meer dan genoeg om z'n score vast te houden.

The Good, The Bad and The Weird begon nog vrij goed. Het is voor mij sowieso voor het eerst dat ik een Koreaanse western (ik heb ook al de namen eastern of kimchi western voorbij zien komen) zie - al speelt het zich af in Mantsjoerije, inderdaad in het Verre Oosten. Hoe dan ook, we zien de drie titelfiguren al snel voorbijkomen, en het begint met een knallende achtervolging op en rond een trein. De goede punten van de film komen hier al naar voren, en dit herhaalt zich een aantal malen: de actiescenes zijn echt tof gemaakt, met een vleugje humor, mooi gefilmd en over het algemeen lekker gestoord gemaakt. Er is ook een coole mix van voertuigen, met met name veel paarden maar ook motoren - je krijgt er bijna een soort van Mad Max-vibe van. Maar daarna beginnen de problemen langzamerhand. Het is een wat dunnetjes verhaaltje over een zoektocht naar een kaart, en hoewel The Weird een leuk karakter is, vind ik zowel The Good als The Bad niet heel interessant.

Het middenstuk laat het euvel van de film goed zien - tussen de actiescenes waarin het meestal ook echt goed los gaat zitten erg lange, saaie tussenstukken waarin de film me totaal niet kon boeien. Het had wat mij betreft zo een half uur korter gekund, en ook wat meer verhaal of ontwikkelingen tussen de actie in had gescheeld. Wat overblijft zijn wel een hele rits erg gave actiescenes, en vooral de lange achtervolging op zo'n 2/3e van de film is erg spectaculair, maar de rest van de film kon ik toch weinig mee - actiefilms zijn sowieso niet echt mijn genre. Nog wel een plusje voor de shootout met een duidelijke hommage aan het 'origineel', maar toch kom ik niet verder dan 2.5* voor Joheunnom nabbeunnom isanghannom.

Dulce et decorum est pro patria mori

Het Metallica-nummer dat hierdoor (of het boek, of beide) geinspireerd is ken ik natuurlijk al behoorlijk lang - maar een paar jaar terug heb ik ook het boek gelezen, en dat maakte toch ook best indruk. Al is het qua sfeer toch een heel ander soort werk, waar de ontzettende deprimerende wereld van een in zichzelf opgesloten oorlogsslachtoffer vooral een existentiele, onoverkomelijke leegte oproept. En de film is dan weer best anders, om logische redenen: de claustrofobische gedachtenwereld zoals in het boek is praktisch onverfilmbaar, dus de film heeft er voor gekozen om de eenzaamheid en de oorlogskritiek op een andere manier te tonen. We switchen vaak tussen het heden, waar Joe Bonham snakt naar impulsen van buiten of communicatie op wat voor manier dan ook (en die dan ook passend in zwart-wit gefilmd wordt), naar een soort van droomwereld waarin Joe (in zijn huidige situatie, vaak) praat met allerlei figuren uit zijn verleden. In het begin werkten de vrij realistische flashbacks voor mij niet zo, maar later werd het al interessanter en hallucinanter. Gezien het onderwerp zal het niet verbazen dat dit een aartsdonkere film is, waar Joe Bonham als extreem voorbeeld wordt opgevoerd van waar oorlog toe in staat is. Met alles en iedereen die hij achter heeft moeten laten, de mannen van middelbare leeftijd die jongens als Joe opjutten tot kanonnenvoer maar zelf veilig thuis blijven, en natuurlijk de complete nachtmerriesituatie waarin hij uiteindelijk belandt. Toch vond ik de film meer interessant qua ideeen dan dat ik het in de praktijk echt een goede film vond. Teveel van de flashbacks vielen toch wat in herhaling zonder heel boeiend te worden, en dat nam toch een groot deel van de film in. Uiteindelijk alsnog een ruime voldoende voor deze anti-oorlogsaanklacht.

De hypemachine draaide op volle toeren voor Joker, met onder andere hoge ogen in Venetië. Maar ik zie het niet. Joker is een karakterstudie met een serieuze insteek, maar wel één met een zeer hoog Hollywoodgehalte en uiteindelijk is het een karakterstudie van een niet bijzonder geloofwaardig cartoonfiguur. Phoenix schmiert erop los, en haalt nieuwe niveaus van overacteren terwijl hij wisselt tussen simpele ziel met een IQ van minder dan Forrest Gump, introverte en getroubleerde loner (grootste deel van de film), en extraverte showman. Toegegeven, dat laatste is deels fantasie, maar alsnog geloofde ik maar weinig van de ontwikkelingen in de film en kwam het nogal cartoonesk ongeloofwaardig over. En ja, dat is misschien voor een DC-superheldenfilm niet zo'n ramp, maar de film neemt zichzelf verder wel heel serieus zonder dat dat cartooneske ergens anders in terug kwam.

En buiten de 'ontwikkeling' van de Joker heeft de film weinig te melden. Alles in de film ligt er zo dik bovenop dat er niets aan de verbeelding wordt overgelaten, de muziek wisselt tussen bombastisch (als er wat spanning gecreëerd moet worden) en soms wel wat aardige retro-nummers. En tja, visueel is het allemaal wel capabel maar veel meer ook niet. Er is wat simpele maatschappijkritiek op de zichzelf verrijkende elite, wat vooral in het jaren '80 sfeertje van Gotham wel past, maar op dat vlak stijgt de film niet boven een rated-R-versie van The Hunger Games uit.

Echt verveeld heb ik me niet, en er zaten wel een paar aardige grappen in, maar wel heb ik me geregeld zitten ergeren aan het magere plot, het geschmier van Joaquin Phoenix (of zijn moeder, die was ook niet best), en hoe dik alles er bovenop lag. Nee, mijn film was het bepaald niet.

Mwah, ik had hier toch wel wat meer van verwacht. Om maar eens met een positieve noot te beginnen, de cast doet het uitstekend. Sophie Turner gaat in deze film een beetje voor de white-trash-uitstraling (helaas), maar blijft een fraaie verschijning en overtuigt als de Lolita-achtige nieuweling in de stad die zowel de wat oudere loner Hank als klasgenoot Marcus intrigeert. Ook de eenzame Hank wordt uitstekend neergezet door Dylan McDermott (ik kende de beste man nog niet eigenlijk), en verder is ook de rest van de cast prima bezig. Maar hoewel in het begin nog wel een beetje mysterie aanwezig is, blijkt het in een slap dertien-in-een-dozijn verhaaltje uit te monden dat zich vanaf halverwege laat raden zodra Hank zijn oude beroep uit de doeken doet. De cast en de aardig uitgewerkte driehoeksrelatie tussen Josie, Hank en Marcus leiden nog wel tot een voldoende, en de IMDb-score van 4.8 slaat natuurlijk helemaal nergens op, maar alsnog had ik hier toch wel wat meer van verwacht.

Dit is dus niet de bekendere Ju-on die ook wel bekend staat als The Grudge (en natuurlijk is ge-remaket in de VS), maar de voorganger daarvan, met subtitel The Curse. Het is een best wel charmant low-budget werkje in dezelfde lijn als zijn vervolgen (min of meer, ik weet eigenlijk niet in hoeverre al die Ju-ons verhalend gezien aan elkaar verwant zijn). De filmkwaliteit is niet zo geweldig, maar echt storend is dat niet, en het past ook wel een beetje bij het soort film; het geeft een soort echtheid. Ik kon de samenhang van het verhaal of de logica van de karakters niet altijd even goed volgen, maar ik merk in ieder geval dat ik wel gevoelig ben voor dit soort creepy gespook (al zie je de schrikmomenten aankomen), en klaarblijkelijk doet Ju-on haar werk dus ook goed op dat vlak. Zeker niet onaardig.

Deze leek me vroeger toch altijd te kinderlijk om echt leuk te zijn, maar het was eigenlijk best wel vermakelijk. Een familiefilm is het zeker, maar in dit geval niet op een storende manier. Het gegeven van een bordspel wat tot leven komt, en waarin de (jungle-geïnspireerde) gebeurtenissen echt gebeuren is best leuk. En de uitvoering is ook knotsgek, met een hele dierentuin aan beesten en een rits aan natuurgeweld wat het bord uit komt stampen. Zonder heel veel plot en met wat herhaling, dat wel, en de special effects zijn niet altijd even geweldig. Maar soit. Robin Williams is ook iemand die ik als acteur niet altijd kan waarderen, maar hier een prima rol neerzet. Leuk familievermaak.