Opinions

Er is best wel wat goeds te zeggen over Le Pacte des Loups, en de hoge score verbaast me aan de ene kant dan ook niet. Misschien is het gewoon niet het juiste moment geweest, maar waarschijnlijker is dat dit type film simpelweg niet aan mij besteed is, want naast de onmiskenbare plussen had ik ook een reeks irritaties bij de film die toch mijn plezier in de film versjtierden. Le Pacte des Loups speelt zich af in het Frankrijk van, tja, de 17e eeuw of zo, waar ergens in de provincie een Beest huishoudt. Of dat Beest nou een uit de kluiten gewassen wolf is, een duivel, of een ander monster, daar zijn de ooggetuigen het niet over eens, maar de vele doden die in de loop van de tijd vallen spreken boekdelen. Gregoire de Fronsac en zijn Indiaanse hulpje Mani worden op onderzoek uitgestuurd om maar eens orde op zaken te stellen.

Het is duidelijk te zien, ook aan de bekende cast, dat dit een film is met een vrij fatsoenlijk budget. De film heeft vele fraaie beelden, en ook de kostuums zien er gelikt uit. Maar het is me allemaal veel te gelikt. Nu heeft Le Pacte des Loups wel wat horrorelementen en wat bloed en dood, maar uiteindelijk is het overduidelijk gemaakt voor het grote publiek en is het een historische thriller die erg gladjes en stripverhalig aanvoelt. De gevechten, met name die waarin Mani voorkomt, zijn irritant overdreven gechoreografeerd, het lijkt wel een kung-fu-pastiche. Er zijn een aantal prachtige actrices gecast, maar hun rol voelt wat geforceerd aan. En de samenzwering achter het Beest en zijn terreur vond ik ook maar weinig interessant, spannend werd het nauwelijks. Wat dan wel weer opvalt is het contrast tussen de fraaie beelden en kostuums in het algemeen enerzijds, en de lelijke, compleet onnatuurlijke bewegingen van het Beest anderszijds. Vrij amateuristisch. Uiteindelijk was het me toch teveel glad spektakel, het leek soms wel alsof ik naar een matige superheldenfilm aan het kijken was. Toch een behoorlijke teleurstelling na de sterke openingsscene en de fraaie beelden.

The Man from Deep River is misschien de film die het kannibalengenre in gang zette, maar behalve die historische noot is het verder niet zo'n gedenkwaardige film. Het grootste probleem is dat het allemaal doorzichtig nep is. We hebben wat schijnbaar een Brit moet zijn, maar die alle gesprekken in het Italiaans doet. Uiteraard belandt hij in de rimboe en wordt hij gevangen genomen door een stam, maar nergens heb je het idee dat we echt in de jungle zijn, dat 'John Bradley' echt in gevaar is of echt deel van de stam wordt, of dat we te maken hebben met een echte stam in plaats van een verzameling Thaise amateur-acteurs die van de straat geplukt zijn. Om het nog even ongeloofwaardiger te maken wordt er ook nog een romance in het plot gebouwd, want er is een lokale schone in het dorp die natuurlijk als een blok voor onze vreemdeling valt.

De kannibalenfilms staan bekend om hun brute geweld (met name films als Cannibal Holocaust en Ferox), maar dat is hier ook vrij tam - al heeft deze film helaas wel weer uitgebreid echt dierenleed. En dan bedoel ik ook écht serieus uitgebreid. Ook iets waar het genre bekend om staat. Kannibalisme is om eerlijk te zijn ook een beetje een bijplotje: de stam waar John Bradley terechtkomt en in opgenomen wordt is niet kannibalistisch, maar de Kuru-stam waartegen ze uiteindelijk vechten is dat wel. Nee, ik kan niet zeggen dat ik hiervan onder de indruk was; nep, spanningsloos, grote delen voelen meer aan als een romcom of iets als The Blue Lagoon, behalve dan dat er af en toe weer een krokodil of aap wordt afgeslacht.

Het begint met een vervalst briefje, en vervolgens is het een estafette van ellende, menselijke zwakheid, kwade gevolgen en gitzwarte humor die zich een weg door Finland baant. Het is wel een beetje vergelijkbaar met Crash, in de zin van dat er vele verschillende (groepjes) mensen worden gevolgd die allerlei dwarsverbanden met elkaar hebben, maar toch in essentie los van elkaar leven. In Paha Maa is er dan ook een heel panorama van problemen en menselijke slechtheid en zwakte te zien: verslaving, alcohol en drugs in het algemeen, eenzaamheid, frustratie, moord, prostitutie, misdaden van verschillende gradaties, en meerdere malen ook gewoon ongelukken en botte pech. Vrolijke jongens zijn het niet, die Finnen, maar dat had ik dan ook niet verwacht. Het is verder goed gefilmd, prima acteerwerk ook, maar hoewel het allemaal goed in elkaar stak werd de negativiteit me af en toe wel een beetje teveel. Het eerst uur bracht best nog wel wat luchtigheid, zwarte humor en grappige figuren (die malloot met z'n matje bijvoorbeeld). Maar daarna lag de nadruk toch wel heel erg op het kwaad en de zwakte in de mens en in de samenleving, en escaleerde alles wel extreem. Word je uit huis getrapt? Dan word je broodpoot en drugsverslaafd. Gebruik je drugs? Overdoses en prostitueren gegarandeerd. Inbraak? Ja, dan gaan er onschuldige mensen dood, en de weduwnaar zal ook gegarandeerd zijn gezin en leven verder verzieken. Het gebeurt me niet vaak, maar deze verder fraaie film werd me af en toe toch wel een beetje te zwartgallig. Alsnog: 4.0*.

Ik had hoge verwachtingen, en hoopte een beetje op een soort van Idi i Smotri, maar zo raak is deze film helaas niet. Ik ben het eigenlijk op alle punten wel met mrklm eens, al ben ik wat milder. De film ziet er fantastisch uit, met prachtig zwart-wit en een donker, achterlijk aandoend Oost-Europa. Weliswaar speelt de film zich tijdens de Tweede Wereldoorlog af, maar daar is in de eerste helft vrij weinig van te merken - het had zich net zo goed twee eeuwen eerder af kunnen spelen. Maar goed, dat is een zijstraatje; want ondanks de prachtige beelden en ook een prima cast kon de film me emotioneel veel minder raken.

The Painted Bird toont bijna elke ellende en narigheid die de mens elkaar aandoet: het begint met huiselijk geweld en vernedering, maar we gaan verder met verkrachting, verminking, kindermisbruik, dierenmishandeling, moord, bestialiteit, genocide, en dan mis ik er vast nog een paar. Maar het voelt als een geforceerde lijst gruwelijkheden aan, waar het steeds weer wachten op een nieuwe etappe ellende is om de misantropie er wat verder in te rammen. Marhoul maakt ook de keuze om heel veel close-ups van gezichten te maken, met name van dat jochie, en dat werkte voor mij niet; het voelde meer als effectbejag om steeds maar "Zie je wel! Het kan nog erger! Kijk maar!" in je gezicht te schreeuwen. Lijdensporno wil ik het nog net niet noemen, maar het gaat wel die richting op. Alsnog heb ik genoten van de visuele aspecten van de film, en er zitten ook zeker fraaie scenes in - waaronder bijvoorbeeld een zeer mooi einde. Maar een teleurstellinkje was dit voor mij wel.

Ik kan me wel grotendeels vinden in de commentaren hierboven, en vond Pájaros de Verano ook een behoorlijk sterke film waar desondanks toch wel wat op aan te merken is. De film speelt zich zo af tussen eind jaren '60 en begin jaren '80, en volgt de opkomst van de drugshandel in een redelijk traditioneel stukje Colombia, en de grote veranderingen die dat met zich meebrengt. En met grote veranderingen bedoel ik inderdaad ook bloedvergieten op industriële schaal.

In het begin leren we de cultuur van de Wayuu wat kennen, waar familiebanden, doden en dromen een grote rol spelen en waar we ook regelmatig een soort van stamdichter horen die als een griot het verhaal becommentarieert. Ik had er eigenlijk helemaal geen last van dat het langzaam was, er was genoeg interessants en vreemds te zien, en met de vele prachtige beelden van exotische locaties heb je mij al snel ingepakt. Aan de ene kant heeft de film wel een traditionele rise-and-fall opbouw: we zien hoe Rapayet begint met wat kleinschalige wiethandel, het steeds groter aanpakt, en met het grote geld worden er steeds meer mensen bij betrokken en komt er ook steeds meer geweld bij kijken. Zeker met af en toe een rotte appel ertussen en een complex proces van eerwraak, familiebanden en genoegdoening zal het niet verbazen dat dit in de loop van de tijd de pan uit escaleert, met grootschalige moordpartijen waarbij uiteindelijk Rapayet en zijn familie/stam aan het kortste eind trekt.

Maar de film wordt niet zozeer gemaakt door dit redelijk vormgegeven (en ook overtuigend geacteerd) maar wat traditionele misdaadplot, maar een heel belangrijk aspect blijkt ook wat het doet met de mensen en de tradities van de Wayuu. Ik ben het met Cinsault eens dat het wat afstandelijk is, en hoewel ik me besef dat de gewelddadigheid zeker realistisch is, lijkt me de oorzaak van één zich misdragende persoon, het arrogante kutventje Leonidas, voor deze praktische burgeroorlog wel wat schamel. De combinatie van zeer fraai geschoten beelden, sterk acteerwerk, een mooi beeld van een verdwijnende (nou ja, weggevaagde) cultuur en behoorlijke hoeveelheden bruut geweld en misdaad, ik kon hier zeker wel wat mee.

Het is weer een bijzonder groezelig filmpje in een naargeestig Hong Kong geworden. Grace is drugsverslaafd, aan lager wal geraakt en steelt van haar pooier en zijn sadistische hulpjes. En dat had ze beter niet kunnen doen. Het is vooral een hoop mishandeling en vernedering wat de klok slaat, en de hele setting is sowieso vies. Er wordt in deze film meer crack gerookt dan in welke film ik verder ooit heb gezien, het speelt zich af in donkere vuige appartementen en barretjes, en zo ongeveer iedereen is een naar stuk vreten. Echt heel expliciet wordt het niet, ook vanwege het budget, en voor de gorehounds is dit al helemaal niet aan te raden - zelfs de titulaire Human Pork Chop betreft pas een ontleding om van een lijk af te komen die dmv van een overdosis overleden is. Het tempo is wat laag en echt leuk is dit soort grimmige ellende niet, maar toch trekt die Hong Kongse cinema me wel, ook dit soort low budget Categorie III materiaal.

Het verhaal van The Paper Boy is niet het meest originele, met wellicht de twist dat de psycho hier een jochie van een jaar of twaalf of veertien of zo is. Johnny heeft geen moeder meer en een afwezige vader, en probeert als een volleerd stalker (met een stevig Oedipus-complex) zichzelf de familie van Melissa in te wurmen. Dat gaat in het begin nog wel redelijk, maar het wordt al snel duidelijk dat Johnny een psychopatische mafketel is die bovendien niet bij de familie hoort. Maar zodra hij weggestuurd wordt, ontspoort hij pas echt (en gaat hij op een killing spree, al moordde hij voor die tijd ook al). In die context is het allemaal best redelijk gedaan, inclusief acteerwerk waarbij ook Johnny redelijk overkomt als een psychopaatje. Het is verder wel redelijk dertien in een dozijn, met een wat ongeloofwaardig plot waarbij bijvoorbeeld ook de politie schittert door afwezigheid - ondanks dat er een body count in dat stadje is waar West Baltimore u tegen zou zeggen. Desondanks prima vermaak.

Erg charmante komedie, met een vleugje misdaad - maar genoeg van een vleugje voor een crime-label op IMDb. Moze is een zwendelaar die overleeft in het Amerika van de jaren '30 door verse weduwen op te lichten, en zo in de marge z'n bestaan bij elkaar te sprokkelen. Tot hij op de begrafenis van een ex-vriendin/vrouw van lichte zeden komt, om haar de laatste eer te bewijzen. En daar wordt hij opgezadeld met haar negenjarige dochtertje Addie, die echter net zo hebzuchtig en misschien nog wel manipulatiever blijkt dan Moze. De film gaat voornamelijk over de gezamenlijke zwendelpraktijken van dit vreemde duo, op een road trip door Kansas en Missouri. Tatum O'Neal doet het erg leuk als Addie, al is die Oscar misschien een beetje teveel van het goede - en een bijrol was het ook zeker niet. Leuke dynamiek ook met haar vader Ryan O'Neal, die Moze prima neerzet als rommelaar in de marge. Je kan het een stuk slechter treffen dan Paper Moon: 4.0*.

Een intrigerende documentaire over de West Memphis Three en de driedubbele kindermoord waar zij voor veroordeeld zijn, maar ook een waarvan ik op meerdere fronten keer op keer in verbazing val. Ten eerste: het gemak waarmee alles toendertijd gefilmd kon worden. In de rechtszaal, interviews met de verdachten, ouders van zowel de slachtoffers als de verdachten, familieleden, dorpsbewoners, de hele rataplan. Inclusief grafische foto's van de lijken en de crime scene.

Ten tweede: de personen. Het is echt ongelofelijk wat een ontzettende verzameling randdebielen, inteelthoofden, nauwelijks sociaal functionerende figuren en apaten er bij elkaar wonen in West Memphis, Arkansas. Het speelt zich af diep in de Bible Belt van de VS, in een achtergebleven gebied, en dat is te zien ook. Dit gaat trouwens op voor vele partijen in de zaak: zowel sommige van de familieleden (in het bijzonder de familie Byers), maar ook de verdachte Jesse sporen duidelijk voor geen meter. En om eerlijk te zijn, ook hoe zo'n Jason reageert (of eigenlijk - compleet niet reageert) kan ik me niet echt in verplaatsen, al is dat wellicht natuurlijk gedrag voor een timide, zwaar geintimeerd jochie van 16.

En ten derde, enigszins gerelateerd maar wellicht het meest schrijnende: de complete aanfluiting wat betreft het politieonderzoek en de vervolging, en vervolgens ook de rechtszaak. Het is een zaak die overduidelijk de lokale politie compleet de pet te boven gaat, maar hulp van boven wordt niet gevraagd en niet geaccepteerd. Complete incompetentie en vooringenomenheid bij het politie-onderzoek, een belachelijke rechtszaak waarbij de getuige-expert in het occulte misschien nog wel het dieptepunt is. Waarbij metal luisteren, occulte interesse en dragen van zwarte kleren de doorslaggevende factoren lijken om de West Memphis Three te veroordelen; immers, dan moet je wel Satanist zijn en kinderen verkrachten en vermoorden, nietwaar? Dat is in ieder geval wel de gangbare gedachte bij de lokale bevolking en politie. Concreet bewijs was er in ieder geval niet; slechts wat van-horen-zeggen getuiges en bekentenissen van de zwakzinnige Jesse onder politiedruk waar ook nog eens duidelijk weinig factueel van klopte.

De documentaire geeft een goed, en voor zover ik kan beoordelen ook vrij neutraal, overzicht van het onderzoek en de rechtszaak. De pijn bij de familie van de slachtoffers is duidelijk, maar wat ook overduidelijk is, is dat er van het politie-onderzoek niets deugde en dat de lokale politie-amateurs daar ook nog eens mee wegkomen bij de rechtbank. Of de West Memphis 3 toch schuldig zijn, op grond hiervan lijkt het me van niet (en hoogstwaarschijnlijk niet, is schijnbaar de huidige consensus), en wie wel schuldig is, ook geen idee - al wordt er ook een theorie gepresenteerd die een stuk meer hout lijkt te snijden. Maar dit is een meeslepende documentaire over een enorm deprimerende zaak, en die helaas nog steeds niet naar behoren is opgelost.

Soms zijn er van die filmpjes die een reputatie opbouwen, maar waar het toch steeds maar niet van komt om het te gaan kijken. Inderdaad, voor mij was Paranormal Activity er zo eentje. Natuurlijk, een deel van de reden was ook dat het me gewoon niet zo trok; ik hou niet zo van found footage, en het hele gegeven van de film trok me niet zo. Maar goed, het is er nu toch van gekomen. Paranormal Activity is inderdaad behoorlijk minimalistisch, maar weet alsnog goed een mysterieus sfeertje neer te zetten. In het begin ergerde ik me nog wel aan het home-video-achtige aspect, maar langzaamaan terwijl de bovennatuurlijke aanwezigheid in het huis steeds verder escaleerde begon ik toch wel enigszins geboeid te kijken. Er wordt ook best effectief omgesprongen met het overduidelijk heel beperkte budget. Echt heel interessant of eng werd het nou ook weer niet, vond ik, en voor iemand die nachtenlang achter elkaar geterroriseerd wordt en nauwelijks slaapt blijft de schattige Katie er toch best wel fris uitzien. De vervolgen zal ik niet zo snel opzoeken, maar alsnog bleek dit wat boeiender dan ik eigenlijk verwachtte, en eerlijk is eerlijk: een beetje creepy was het zeker, en ik schrok me echt de tering bij de jumpscare aan het einde.

Niet best. De film is voornamelijk memorabel omdat het een vroege rol van Demi Moore bevat (niet dat uit dit prul af te leiden is dat ze ook daadwerkelijk een serieuze carriere zou hebben). Verder zitten er op momenten nog wel wat goedkope maar redelijke body-horror-momenten in, maar verder is dit een saai en warrig zootje. Er zit wat Mad Max-achtige dystopie in, waarschijnlijk vooral om een groepje bad guys (m/v) te introduceren in een poging om toch een beetje spanning te creëren. Maar dat lukt maar matig, net als dat de eerder genoemde body horror hoofdzakelijk een matig aftreksel van Cronenberg is. En dat zijn dan nog de betere elementen van de film, want er zit ook een hoop saai geneuzel tussendoor en veel zinnig plot is er ook niet te bekennen.

Om het maar positief te bekijken, Charles Band heeft later nog veel grotere meuk gemaakt (Evil Bong bijvoorbeeld).

Best wel interessant. Paris is Burning gaat dus niet over banlieus en dergelijke, maar over de (zwarte) travestie-scene in New York in de jaren '80. Een belangrijk onderdeel zijn de zogenaamde balls, extravagante verkleedpartijen in een soort van wedstrijdvorm. Het zijn grootse sociale evenementen, met deelnemers die vaak geen cent te makken hebben maar wel er alles voor over hebben om op hun best voor de dag te komen op de balls. In het begin lijkt het nog vooral onschuldig vermaak, maar de rauwe werkelijkheid komt later ook voorbij. Vooral als we de deelnemers beter leren kennen - de vaak door hun familie verstoten jongeren (homofilie was niet bepaald geaccepteerd, en transseksualiteit al helemaal niet) zijn vaak weer georganiseerd in 'houses', geïmproviseerde families, en proberen op die manier als gemeenschap te overleven. Met vaak grote (onrealistische) dromen, met leven in de marge waar diefstal en prostitutie ook deel van het bestaan zijn, en uiteindelijk het escapisme van de balls. De moeite waard als tijdsbeeld van een subcultuur die ik niet kende, waar ik ook niet veel mee heb, maar waar ik alsnog redelijk geïntrigeerd naar gekeken heb.

Prachtig klein filmpje over de poezie van het gewone leven. Paterson gaat over de gelijknamige buschauffeur in de gelijknamige stad, en we volgen een week in het dagelijkse leven van hem. Aan de ene kant weinig enerverend, zou je denken. Paterson is een man van routine die domweg gelukkig is met zijn leven met Laura, zijn baan als buschauffeur, dichten als zijn hobby en zijn avondrondje met de hond waarbij hij bij de lokale kroeg stopt. Maar Paterson is hier tevreden mee. Hij heeft niet de ambitie om iets anders te gaan doen, hij is zen met zijn situatie, en zet de poezie in de kleine dingetjes van het leven op papier. Laura heeft aan de andere kant wel wat ambities, maar ook dat zijn meer dromen - en Paterson en Laura gunnen elkaar die kleine pleziertjes.

En ook als de film regelmatig hint naar aankomend spektakel, door een kapotgaande bus, een auto met gasten die uit het niets beginnen over dog-jacking, een kroeggast die met een pistool binnenkomt - nergens escaleert het op Hollywoodse wijze maar steeds gaat het zoals het in het gewone leven meestal gaat. Gedurende de film zien we hem allerlei mensen in de stad ontmoeten of (als buschauffeur) overhoren; niks heel bijzonders, ook gewone mensen, maar die allemaal op hun eigen manier interessant zijn. Het meisje dat ook poezie schrijft, de Japanse toerist, de rapper in de wasserette, de figuren in de kroeg, de anarchistisch geinteresseerde studenten/scholieren, het levert allemaal een boeiende blik in de wereld van Paterson, New Jersey. Het is een liefdevol, warm portret over de beide Patersons, zowel de buschauffeur als de stad, over de pracht van een van buiten weinig intrigerende persoon cq plaats, maar waar alsnog in het gewone leven overal schoonheid te vinden is.

Deze klassieker, me al jaren geleden aangeraden door John Milton die hier ook de helft van de meest recente berichten heeft geschreven, dan toch eindelijk eens bekeken. En zo enthousiast als John Milton ben ik bepaald niet, al is dit gelukkig wél een heel ander soort film dan de meeste Indiase films die ik gezien heb. Pather Panchali schurkt veel meer tegen het (Italiaanse) neorealisme aan, met een intiem portret van het lief en leed van een arm gezin in India. Maar hoewel het zeker wel interessant is om een inkijkje te krijgen in het Indiase platteland van 70 jaar geleden, vond ik het ook weer niet heel boeiend. De rondscharrelende kinderen, het kleine leed, de armoede, de manier waarop de familie het hoofd boven water probeert te houden, het wordt fraai en ingetogen gefilmd maar het wist me niet echt bij de lurven te grijpen. Ook omdat ik de personages toch wat vlak vond. Ooit zal ik de vervolgen ook nog wel eens gaan kijken, maar voorlopig nog even niet.

Ik voeg me bij de consensus hier. Het is best aardig gedaan qua sfeer, en Patrick is zowaar best wel creepy. Wat knap is voor iemand die een film lang comateus is. Maar Patrick is, naast comateus, ook boosaardig en telekinetisch, een soort van evil Carrie in een coma. Alsnog, de film weet niet echt te beklijven. Het is vrij goedkoop met veel suggestie, maar ook sowieso veel te lang uitgerekt. Die lengte vertaalt zich ook niet echt in meer spanning of iets dergelijks. Leuk idee, maar geen hele geweldige uitwerking.

Ik ben over het algemeen niet zo'n fan van films over dramatische waargebeurde verhalen. De Sully's, Deepwater Horizons, Captain Philipsen en United 93s van de wereld, het trekt me niet zo, en meestal blijkt dat ook wel gegrond - zelfs bij een kwaliteitsproduct pakt het me toch wat minder dan veel andere films.

Dat euvel heeft Patriots Day ook wel een beetje. Maar dit was toch ook wel een film die voor mij een bijzonder randje heeft, aangezien ik zelf ook een aantal jaren in Cambridge, MA heb gewoond en ook wel marathons gelopen heb (maar niet die van Boston). Nu speelt het marathonaspect niet zo'n hele grote rol, al is het natuurlijk wel waar de aanslag plaatsvond. Maar ik zag toch wel heel veel bekende locaties voorbijkomen, en dat maakte zeker in het eerste half uur toch behoorlijk indruk. Nu is dit ook gewoon een een hele solide film, verder; geen overdreven jingoisme, maar wel een fijn tempo, en pakkende personages zonder al te tranentrekkend te worden. Ook een rol die Mark Wahlberg op het lijf geschreven is. Het hielp niet helemaal dat ik eigenlijk het hele verhaal al wist en bar weinig nieuws heb gezien, ook een beetje een centraal probleem in het genre en een reden dat het voor mij toch wat minder interessant was. Desalniettemin was dit zeker de moeite waard.

Fulci gaat een beetje op de Lovecraft-toer met Paura nella Citta dei Morti Viventi - we zien een duidelijke knipoog in de plaatsnaam Dunwich waar deze film zich grotendeels afspeelt, en de hele film hint duidelijk naar grootse, kosmische kwaden. Hier worden via een mislukte seance en de zelfmoord van een priester de poorten van de hel geopend, en gedurende de film zien we langzaamaan meer en meer ondoden terwijl onze helden de poorten weer proberen te sluiten. Het duurt een tijdje voor de film op stoom komt, en echt een heel zinnig plot viel er voor mij ook niet uit te halen. Maar waar Fulci dan wel weer zijn kunde in toont, is in de lekker smerige scenes die zo her en der voorbijkomen, en dan met name in de tweede helft. De eerste helft lijkt meer wat gesmijt met wormen en rottend vlees dan overtuigende gore, maar dat maken de ondoden in de tweede helft wel weer aardig goed. Al is het dan wel weer een beetje een slap einde. Her en der zijn ook wel wat bekende koppen te zien die terugkomen in andere Italiaanse horrorklassiekertjes uit die tijd.

Tja, de effecten waren inderdaad vrij aardig, en echt vervelend was het ook weer niet om uit te zitten, maar ik kan nou ook niet zeggen dat ik echt geboeid heb zitten kijken. Krappe voldoende dan maar.

Best goed vermaakt met The Screen at Kamchanod (oftewel Pee Chang Nag) - een horrorverhaal van Thaise bodem. We volgen het team van Dr. Yut, die onderzoek doet naar een mysterieuze gebeurtenis enkele jaren terug: bij een filmvertoning in de jungle, bij een tempel in Kamchanod, zijn volgens de weinige beschikbare bronnen geesten gesignaleerd en mensen verdwenen. Yut, zijn vriendin en zijn collega's hebben de film weten te traceren, en gaan op onderzoek uit. Bij de eerste vertoning van de film voor het team blijkt het inderdaad niet pluis: vanaf die tijd zien ze allerlei verschijningen, geesten, mysterieuze gebeurtenissen, en dit trekt uiteraard lang niet iedereen in het team even goed. In dit middenstuk wordt wel het hele register aan cliche-spookeffecten en jump scares uit de kast getrokken, dat we kennen uit vele andere films (en met name ook uit die tijd).

Maar ondanks dat er inderdaad wel wat minder originele vondsten gebruikt worden, en ondanks dat de acteurs niet meer dan gemiddeld zijn, blijft het lekker wegkijken. Het is een leuk, mysterieus verhaal wat uiteindelijk ook toebouwt naar een te verwachten maar toch passende climax, een nieuwe vertoning van de film in Kamchanod. Ik denk dat veel mensen die enigszins wat met (Aziatische) horror kunnen, en niet compleet een hekel hebben aan J-Horror-achtige films (denk Ju-on, Ringu), een prima avondje kunnen hebben met The Screen at Kamchanod. Ik trok het in ieder geval prima.

Ik wist het van tevoren niet, maar de hoofdrol hier is voor Rudy Ray Moore, de man die ook Dolemite speelde. Nu heb ik Dolemite ook niet integraal gezien, maar wel clips én My Name is Dolemite dat over het maken van die film gaat. En ja, dat was goedkope, over-the-top slapstick en flauwheid van een gast die zichzelf heel grappig vond - leuk als onderwerp van een film, grappig om een paar clipjes van te zien, maar een hele film van dit soort ongein leek me niet zo'n goed idee.

Nu leek Petey Wheatstraw exact zo'n soort film te worden. Petey hangt vooral een zichzelf veel te cool vindende patser uit. Die met een grote bek tegen iedereen rondloopt, expert in kung fu waarbij de meest fake effecten en BOOM! POW! geluidjes voorbijkomen, en die de lokale junkies en gangsters een lesje leert. Maar na een half uurtje wordt ie voor z'n kanis geschoten en lijkt het even bizar en leuk te worden. Maar het is verbazend hoe je met zo'n absurd plot (zie de korte samenvatting, al klopt die nou niet echt) alsnog zo'n saaie film kan maken. Met ook een held die totaal niet grappig is. Er zitten ook zeker wel vermakelijke stukjes in hoor, met wat toffe live-muziek, de paar scenes waarin het echt raar wordt zoals soms met de duivel, maar helaas gaat de focus toch vaak weer terug naar Moore. Die dus lang niet zo grappig is als hij zelf denkt.

Een verwarrende koortsdroom van een film, waarin we de zieke Petrov (en later ook zijn vrouw) zien die door Yekaterinburg zwerft, en zowel van alles meemaakt maar zich ook van alles inbeeldt. Van gesprekken van zijn medebuspassagiers die hij visualiseert, jeugdherinneringen, bizarre situaties die al dan niet echt gebeuren. En ook zeker niet in de volgorde waarin ze getoond worden. Maar Serebrennikov doet dit zeker in de eerste helft zeer knap - met fraaie overgangen, waarin heel duidelijk is dat er van alles niet klopt en er gezweefd wordt tussen droom en realiteit, maar ook met fraaie, bloederige en toch regelmatig hilarische scenes. Lang niet alles is helemaal goed te volgen, door de fragmentarische verhaalstijl, maar echt belangrijk was dat niet en het was duidelijk dat van alles in het verhaal weer linkte naar eerder of later vertelde episodes. De film was wel behoorlijk aan de lange kant, en ik moet zeggen dat het in de tweede helft ook een beetje inkakte als Petrov weer wat lijkt te herstellen. Als we op een gegeven momenten vrij lang naar een relatief lineaire flashback moeten kijken (ook deze weer van twee kanten verteld) over een kerstvoorstelling in z'n jeugd was de lol er wel een beetje vanaf. Alsnog over het algemeen genoten van deze schizofrene film met z'n visuele fraaiheid, explosieve twists en onvoorspelbaarheid, met een lekkere gitzwarte humor waar ik wel mee kan. Nog een beetje snoeien in de tweede helft, en dan was het echt een topper geweest, maar alsnog zit ik meer in team Filosoof dan team joolstein.

Weinig horror, maar wel veel vermaak. Het is een lekker cheesy glamrock-variant van the Phantom of the Opera, waar een getroubleerde en wraakbeluste liedjesschrijver zijn gram haalt. Het heeft wel wat weg van de Rocky Horror Picture Show, al is het net een tandje minder extravagant - maar dat spreekt alleen maar in het voordeel van Phantom of the Paradise boven dat verschrikkelijke cheesefest. Dit is ook cheesy hoor, maar ik heb me alsnog prima vermaakt, met muziek die wel aan te horen is en een lekker luchtig verhaal waar een gemaskerde malloot lekker los kan gaan. Met z'n vocoder-stem.

13 ICM-lijstjes, en 3 Oscars, waaronder voor Holly Hunter en Anna Paquin? Het zal allemaal wel, maar ik kon toch bar weinig met deze film. En zeker de twee acteer-Oscars, voor het bijdehante ettertje Anna Paquin (geen idee wat er zo bijzonder was aan haar prestatie), en de een film lang emotieloos starende Holly Hunter, kan ik me weinig bij voorstellen. Zeker omdat dit toch een behoorlijk emotioneel geladen film zou moeten zijn.

Vooropgesteld, het ziet er erg fraai uit, met geweldige beelden van een ruw Nieuw-Zeeland. De Schotse Ada (die stom is maar waarom, tja, leuk voor het verhaal?) wordt uitgehuwelijkt aan de Nieuw-Zeelander Alisdair, die weinig opheeft met haar piano-speelhobby. Daarentegen valt ze wel voor ruwe bolster Baines, die met één been in de Maori-wereld staat, en Ada eerst probeert te kopen, maar die vervolgens ook vrijwillig voor hem valt. Maar goed, de film boeide me maar matig. De romances en het mislukte huwelijk van Ada en Alisdair, het is niet mijn soort thema. Dat kan. Maar verder stoorde ik me aan zo'n beetje alle karakters, aan de dik aangezette karikaturen over Victoriaanse mores, en over westerlingen tegen Maori's. Haha, kijk eens hoe zij te dom zijn om door te hebben hoe een schaduw werkt! Maar toch als echte noble savages weer vrijer dan die stugge Britten. Kortom, alle bijrollen zijn wandelende clichés, en de hoofdpersonen maken (voor mij) ook de meest rare keuzes. Misschien kan ik me wellicht te weinig inleven in de denkwijze van Britten en Nieuw-Zeelanders van 150 jaar geleden, of allicht zit het verhaal niet zo logisch in elkaar. Laten we het erop houden dat het niet bepaald mijn film is.

Tja, ik kon hier niet zoveel mee. Mijn tweede Bresson, en bij Un Condamne... was ik toch wel te spreken over de minimalistische kaalheid waarmee de desbetreffende ontsnapping gefilmd werd. Pickpocket tapt uit eenzelfde soort minimalistisch vaatje, maar qua verhaal interesseerde het me vrij weinig. Het is een afstandelijk werkje over de zakkenroller Michel, die al stelend door het leven gaat en die af en toe wat over moraliteit amateur-filosofeert. En eigenlijk gebeurt er bar weinig; Michel wordt een paar keer gearresteerd, is een hoop aan het zakkenrollen met wat bijbehorende oefening en training, grote stukken tijdsspannes (het woord 'verhaal' durf ik nauwelijks te gebruiken hier) worden verteld in een vervelende voice-over, en er is nog een vrouw in het spel. Schijnbaar is de afstandelijkheid van de film opzettelijk met het idee dat je zelf je emoties op de karakters moet projecteren. Voor mij werkte dit in Pickpocket voor geen moment, ik was voornamelijk vrij apathisch over de zak hooi Michel, zijn kleuter-gefilosofeer, en zijn 'avonturen'. Behoorlijke tegenvaller nadat Un Condamne... me toch wel benieuwd had gemaakt naar het verdere werk van Bresson.

Ontzettend droge road-trip-film van de hand van Aki Kaurismäki. Deze tweede film beviel me wel een klein beetje minder dan The Match Factory Girl, maar alsnog was het een apart doch vermakelijk uurtje kijkwerk. Vermakelijk vanwege de ontzettende droogheid, voornamelijk. De film begint als de koffie van Valto op is. Boos sluit hij zijn moeder op en begint aan een road trip met zijn vriend Reino, de garagehouder, eveneens van middelbare leeftijd en ook niet al te tevreden met zijn leven. Vervolgens zien we veelal Valto en vriend, en hun opgepikte reisgenoten Tatiana en Klaudia die een reis lang vakkundig genegeerd worden door de ultra-stugge Finnen, die uberhaupt geen woord teveel uitkramen. Om uiteindelijk toch nog te ontdooien, zonder er woorden vuil aan te maken, door Klaudia naar het station te brengen, waarna Reino bij Tatiana in Tallinn achterblijft - en waarna Valto moederziel alleen en treurend achterblijft. Echt een grap is bijna niet te bekennen, plaatsvervangende schaamte des te meer, en toch heb ik met een glimlach en zeker aan het einde met wat medelijden zitten kijken.

Ik heb me prima vermaakt met dit filmpje, vol met zwartgallige humor en waar je tijdens de film toch regelmatig verrast wordt en op het verkeerde been wordt gezet. Het verhaal lijkt simpel, waarbij Reed een soort van nerderige versie van Patrick Bateman is die een prostituee wil vermoorden - maar de prostituee in kwestie blijkt vergelijkbare sadistische plannen te hebben en een tandje doortastender te zijn. Maar onder het oppervlak is er meer aan de hand - wat is precies de rol van de vrouw van Reed die uitgebreid op de hoogte is van de moordplannen van Reed en hem met advies bijstaat, en waarom weet het escortbureau/hotel van zijn moorddadige intenties, en vinden ze dat niet erg? Of is Reed een nog wat onbetrouwbaardere verteller dan het lijkt?

Geen topper in het genre misschien, maar de film blijft vermakelijk, ook door z'n compacte speelduur. Visueel is er ook weinig mis mee, met een leuke cast waar Abbott erg fijn is en Wasikowska ermee door kan, al is ze af en toe wel wat irritant. Als het nog een tandje of twee consistenter los had gegaan in plaats van in korte fases kwam Piercing echt in aanmerking voor een hoge score, maar alsnog was dit een tof stukje film.

Voor de horrorchallenge was ik een tijd geleden al het bijzonder geslaagde Satana Likuyushchiy (Satan Triumphant) tegen het lijf gelopen. En toen het bleek dat Protazanov's nog eerdere werkje Pikovaya Dama (The Queen of Spades) ook gemakkelijk te vinden was, en onder de categorie Fantasy valt volgens IMDb was de keuze snel gemaakt.

Pikovaya Dama was toch een zwaardere bevalling dan Satana Likuyushchiy, ondanks behoorlijke overeenkomsten qua thematiek en ook cast. Er lijkt hier niet expliciet sprake van een pact met de duivel, maar de obsessie van German om de onfeilbare kaartskills van een oude vrouw te doorgronden en er zijn voordeel mee te doen en de uiteindelijke, bovennatuurlijke wraak van de vrouw doen mij zeker wat Faustiaans aan. Maar waar SL toch soepel wegkeek, had ik hier ondanks de korte speelduur toch beduidend meer moeite mee. Het verhaal leek toch wat meer met horten en stoten te gaan. Alsnog een interessant werkje, al is het alleen maar om de leeftijd, en ik zal ook zeker Aelita van Protazanov nog een keertje opzoeken.

Leuk om een keer gezien te hebben hoor, maar om nou te zeggen dat ik me nou echt vermaakt heb - mwah, niet echt. Het verhaal zegt eigenlijk al genoeg: Divine en haar gestoorde hillbilly-familie vechten met een echtpaar om de titel 'Filthiest people alive'. Het is een vrij plotloze opeenhoping van ranzigheden, met helaas weinig vermakelijke humor en (niet verbazend) hele matige acteurs. Alles wat ook maar enigszins met geweld te maken heeft is overduidelijk nep en buiten beeld gedaan, maar de rest wordt in alle expliciete glorie getoond - en dat ging wel behoorlijk ver met seks met een kip, Divine die haar/zijn zoon pijpt, een anus die trucjes doet, en Divine die hondenstront opeet. Het spreekt voor zich dat je je nou niet echt hoeft te vervelen met zo'n aaneenschakeling van provocerende goorlapperij, en apart was het wel, maar ik was er na anderhalf uur ook wel klaar mee.

Loznitsa heeft bij mij grote indruk gemaakt met z'n speelfilms Krotkaya en Donbass. Maar z'n documentaires zijn me toch een slagje te vaag, experimenteel en contemplatief. Zoals deze bijvoorbeeld - twintig minuten lang zien we in een paar lange shots, en met zeer onscherp beeld, wat mensen rondkeutelen bij een boerderij en een paar boerderij-achtige activiteiten ondernemen (er wordt wat hooi geschept, er wordt wat met een koe gespeeld, dat soort dingen). En dat is het. Geen verstaanbaar dialoog, het zijn schijnbaar psychiatrische patienten maar dat maakt verder niet zoveel verschil. Het is kort en best nog wel aan te kijken, dus toch nog twee sterren, maar ik begrijp het punt hiervan gewoon niet.

Ik ging hier met hele lage verwachtingen in. Bollywood en ik, dat is al geen gelukkige combinatie. Jaren geleden ben ik begonnen met 3 Idiots, en dat beviel eigenlijk nog wel aardig, maar daarna was het voornamelijk bergafwaarts, met af en toe nog een uitschieter naar boven als Gangs of Wasseypur. Het werk van Aamir Khan trek ik al helemaal matig. En de beoordeling van bijvoorbeeld een John Milton doet ook weinig goeds vermoeden. Maar ja, een film die toch zo groot is geweest in India, daar was ik toch wel benieuwd naar, en soms moet je ook gewoon films kijken die buiten je normale interessegebied liggen - wie weet kan je nog eens iets nieuws ontdekken.

Het enige dat ik helaas vanavond heb ontdekt is misschien wel een nieuwe diepte in de filmgeschiedenis. Wat een gedrocht. Aamir Khan als PK is inderdaad echt niet te harden, met z'n overdreven maniertjes en vervelende slapstick-humor. Wat dan ook niet hielp was dat er ook nog zo'n typisch slapstickmuziekje opgezet werd zodra er iets 'grappigs' moest gebeuren. Maar eigenlijk was ook de rest van de film vreselijk. De film heeft natuurlijk nog wel een zinnige boodschap over de onzin en willekeur van religies, maar dat wordt er op zo'n kinderlijke en sentimentele manier ingeramd, met zulke flauwe humor, dat het alsnog voornamelijk irritatie opwekte. Het verhaal, die kitscherige liedjes en dansjes, het overdreven acteerwerk, die infantiele humor, en dat alles ook nog bijna 2.5 uur lang. Het is bijna niet te doen.

Deze klassieker, al is het om de verkeerde redenen, toch maar eens herkeken. En het is best wel een taaie zit. Ed Wood bedoelt het goed en het heeft ook wel z'n charme, maar er is zoveel opzichtig beroerd hier. Het verhaal is al beroerd voor jaren '50 pulp-standaarden, en om het nog uitgelegd te krijgen hebben we vaak een irritante voiceover nodig. De decors zijn supergoedkoop: een alienbasis maak je door een tafel voor een gordijn te zetten en vervolgens mensen in een glitterpakje Engels met elkaar te laten praten, en de vliegende schotels zijn legendarisch. Houterige acteurs, slappe dialogen, het viel allemaal niet mee. Ik heb het nog wel beroerder gezien, maar niet heel veel beroerder - al heeft dit nog wel een beetje charme.